Er zijn nog maar weinig dingen die ik me herinner van het concert van John Cale dat ik samen met Gr.R. zag in 1999. Wij waren laat, Cale had rode schoenen met daarboven een leren broek aan en speelde alleen piano. Zelfs of hij nu viool of gitaar speelde weet ik niet meer. Dat duidt al met al niet echt op een sprankelende concertervaring. Het was vlak voor mijn verhuizing vanuit het midden van het land naar Zwollywood. Net geen negen jaar daarvoor draaide ik Songs For Drella grijs. Dat was vlak voor vertrek richting Groningen om gaan te studeren. Nu bijna negen jaar later – inderdaad, alweer negen jaar – sta ik weer op het punt van verhuizen. Terug de Veluwe over, de kant van de Utrechtse Heuvelrug op. En weer staat Cale op. BlackAcetate, zijn nieuwe album. Ik verzeker je, toeval bestaat niet. Deze keer vind ik Cale wel de moeite waard om te beluisteren. Veel en vaak te beluisteren zelfs. Alsof hij niet John Cale maar Beck Hansen heet verrast Beck Cale gelijk al in het eerste nummer “OuttaTheBag” met een raar falsetstemmetje en dito details er in verwerkt. Het eist gelijk de aandacht voor zich op. Gelukkig laat Cale de falsetstem verder bijna voor wat-ie is en experimenteert hij rustig verder. Dat experiment brengt Cale deze keer meer de rockkant op dan hij in tijden geweest is. Soms rockt BlackAcetate recht-zo-die-gaat lekker puntig op huis aan (“Sold-Motel”). Net zo makkelijk zwiert hij funky over een baslijnzonder dat het lijdt onder de gehaktmakerij in Pro Tools, waar Cale graag mee knutselt. Cale laat horen dat hij ondanks zijn 60+ genoeg oppikt aan hedendaagse invloeden – hij schijnt nogal gek te zijn van de (productie-)werkjes van The Neptunes, Dr. Dre en The Gorillaz – en dat hij die uitstekend weet te combineren met zijn eigen onvoorspelbare grillen.
mij=Astralwerks / EMI
“Storm” heeft in het interval van 9 jaar blijkbaar niet naar de “5 Tracks” EP en het album “Hobosapiens” (beiden 2003) geluisterd. Cale rockt live altijd (als hij met band speelt, tenminste).
Anyway: “Black Acetate” is een voortvloeisel van “Hobosapiens”, alhoewel de scheiding ballad/rock/experimenteel hier ietsje duidelijker aanwezig is dan op het vorige album.
Maar met ballads als perfect als “In A Flood” en “Gravel Drive” (live ook erg goed), rockers als “Turn The Lights On”, “For A Ride” en “Perfect” en elektronica in bijv. “Brotherman” mag je als fan niet mopperen vind ik! Niet zo goed als “Hobosapiens”, maar zeker één van de betere platen in zijn discografie.