Over de Nederlandse bluesscene hoeven we ons geen zorgen te maken. We zijn niet afhankelijk van projecten van Daniël Lohues voor lekkere blues van vaderlandse bodem. Julian Sas, The Rhythm Chiefs, Little Louis en z'n Mighty Ya-Ya, DishKing, ze leveren allemaal fraai werk af – en dan laat ik nog heel wat namen ongenoemd. Eentje die voortaan niet ongenoemd mag blijven is die van de John F. Klaver Band, in wat mij betreft de perfecte bluesbezetting van gitaar, drums, bas én Hammondorgel is. En toch, de mondharmonica had vaker ingezet mogen worden dan alleen in “Dust”. Het is echte bluesrockmannenblues – al is de bassist een bassiste, Iris Sigtermans. U begrijpt wel wat ik bedoel: de zang van Klaver is prima, maar net als bij mannen als Walter Trout en Joe Bonamassa gaat het toch echt om de gitaar. Klaver blijft op Wheels In Motion dicht bij het geijkte bluesidioom. De uitvoering is echter om je vingers bij af te likken. De songs zijn goed en zijn geen vehikels voor solo's, ook al zijn die er in overvloed. Ook de manier waarop gitaar en Hammondorgel samen optrekken in allerlei mooie details is heerlijk. In de instrumental “Gimme Summo” is dat samenspel nog wat prominenter. Wat vooral opvalt is het gemak waarmee de band speelt. Nergens heb je het idee dat ze het uiterste van zich vergen. Dat het dan tóch zo goed en strak klinkt, is alleen maar een bewijs van hun kwaliteiten. Klaver bouwt zelf versterkers en pedalen, maar ondanks dat – of juist dankzij dat – is het geluid prettig basic. Netjes en strak en tegelijkertijd een tikkie smerig waar het een tikkie smerig moet zijn. Er staan twee covers op, “I Told Ya” van Matt Schofield en “Give It Up” van Amos Lee, maar als je die niet kent zou je zweren dat het gewoon eigen songs zijn. De John F. Klaver Band doet niets nieuws, maar tjonge, wat doen ze dat lekker!
mij=Coast To Coast
4 reacties