Hoe het muziekkrantje heette, weet ik niet meer. Wel dat de recensie van het debuut van rapgroep Arrested Development destijds bestond uit slechts een woord: Buy. Ik heb gelijk gehoor gegeven aan dat bevel, zonder spijt. Ik moest aan die recensie denken bij het luisteren naar Wake Up! Graag zou ik een statement maken met dezelfde impact. ‘Download!’ is wat potsierlijk. ‘Luister!’ komt in de buurt. Playlistify! misschien? De titel van dit album is vooralsnog de beste aanbeveling. Wakker worden! Hier gebeurt iets bijzonders! Suikersoulzanger John Legend en ‘s werelds beste hiphopband hebben een pak maatschappijkritische soul-, jazz- en funknummers uit het verleden opgenomen (plus een original). Nu zijn coverplaten samen met concertregistraties de stoplappen van de popmuziek, vaak gemaakt uit contractuele verplichting of om gebrek aan inspiratie te verbloemen. Wake Up! is anders. De liedjes van Marvin Gaye, Curtis Mayfield, Harold Melvin and the Bluenotes en de obscure reggae-artiest Prince Lincoln hebben jasjes aangekregen die wat scherper zijn gesneden, met kekke voering en modernere knopen. “Compared to What” bijvoorbeeld (als eerste uitgevoerd door Les McCann, ook bekend in de uitvoering van Roberta Flack) bokt nu als een bronstig rodeopaard. En “I Can’t Write Left-Handed”, een aangrijpend anti-oorlogsepos van Bill Withers dat oorspronkelijk ruim zes minuten duurde, is nu imposant opgerekt naar elf minuten. Een gospel die naar een spetterende ontlading werkt. Opmerkelijk is dat de boodschap van nummers als Ernie Hines’ “Our Generation (Straighten in out)”, “Little Ghetto Boy (Donny Hathaway)” of zelfs het zoete “Wake Up Everybody” niets aan urgentie hebben ingeboet. Het is er niet veel beter op geworden. Of het wat uitmaakt, weet ik niet. Hoe dan ook: Wakker worden! Luisteren! Kopen!
mij=Sony