John Waite – Rough & Tumble

Ik heb mijn voorliefde voor John Waite hier al regelmatig beleden. De man heeft een goddelijke stem, hij heeft alleen de pech dat zijn nummers in een genre zitten, dat tegenwoordig niet meer verkoopt: de AOR. Prikkie noemt het ook wel zijn gerontorock. En laten we eerlijk zijn, dat is het ook, muziek voor ouwe lullen, die kamerbrede arrangementen, en goed gitaarwerk nog kunnen waarderen en wel houden van een zanger die ook daadwerkelijk kan zingen zonder autotune. Dat het allemaal niet allemaal zo origineel is, mag de pret niet drukken. Het gaat om de muzikaliteit en het feest dat de meeste nummers uitdragen. Nou, die liefhebbers kunnen de laatste plaat Rough and Tumble van John Waite, mijn held dus, met een gerust hart overslaan, want wat een ongelofelijke kutplaat is dit. John is de studio ingestuurd met een stel muzikanten die in Nederland iedere coverband al uitgeflikkerd zouden zijn en met een dove producer. Je hoort aanzetten van nummers waar een degelijke AOR-producer nog wel wat van had kunnen maken, maar die volledig kapot geproduceerd zijn, door een producer die in de jaren tachtig is blijven hangen en een band die alleen maar hele obligate trucjes kan. Man, ik kon wel janken, toen ik de plaat voor het eerst hoorde. Hij was de laatste jaren toch al niet sterk in de studio en aan het teren op oude roem, maar hier hoor je een puike zanger, die zijn carrière door het toilet aan het spoelen is. En verdomme, wat doet dat pijn…

mij=Frontiers / Rough Trade