Jon Hopkins heeft een uitstekend jaar achter de rug. Hij opereerde lang onder de radar, maar sinds zijn samenwerking met Coldplay en het verschijnen van zijn derde album Insides is de boel definitief aan het rollen. Een eerste soundtrack, voor niemand minder dan Peter Jackson is inmiddels af. Seven Gulps Of Air is in de vorm van een ep het bekende tussendoortje. De samen met Tunng geschreven titeltrack is opvallend ritmisch en duister, met een bas die de wobbelewob van Mr. Oizo‘s “Flat Beat” heeft. Tunng blijft nog even hangen voor een aardige remix van “A Small Memory”. Ze belanden in Squarepusher-territoria door de bekende melancholische piano-akkoorden van Hopkins inclusief basmanipulaties door een jazzy bandmangel te halen. De mij onbekende Geese remixt “The Low Places”, waarvan ik, door al de violen, eerst dacht dat het een door Hopkins terzijde geschoven Andrew Bird-remix was. “A Drifting Down”, een door Hopkins zelfgepende variant op, jawel, “A Drifting Up”, is verreweg de beste track op deze ep. Het is zo’n typische “overdonderende oceaan van geluid”-ambient-track, die langzaam opbouwt en dan hypnotiserend rond blijft drijven in een bad van strijkers, piano en afbladderende noise. En het begint allemaal nog zo fragiel, met wat aarzelende vocalen. Voor The Lovely Bones, de film van Jackson, hoop ik op vergelijkbaar materiaal. De ep sluit af met wat voelt als de zoveelste herhaling van Hopkins’ “megahit”. Daar zijn de bekende synth-tonen uit “Life in Technicolor” weer, ditmaal in een clubmix van Tom Middleton, die er stiekem een nootje heeft afgevijld. De man kent de dansvloer, neemt een totaal onverantwoorde bas voor een rijtjeshuis mee en werkt geduldig toe naar die beroemde “drop it”-seconde van stilte, voor de boel orgastisch losbarst. Wederom bijzonder indrukwekkend, al moet je het nog veel ge(s)laagdere origineel niet meteen daarna opzetten.
mij=Double Six / Munich