Hij blijft het proberen, die Jorn, om erkenning te krijgen als de enige echte Ronnie James Dio-opvolger. Eerlijk is eerlijk, er is niet een zanger die Dio's geluid zo overtuigend weet neer te zetten. Uitvoering en productie van de 's mans solo-albums laten ook zelden te wensen over, ook nu weer niet. De nummers, daar schort het aan. Neem het titelnummer van Bring Heavy Rock To The Land. Ik heb zelden zo'n doorzichtige poging gehoord een hardrockanthem te schrijven. Live blijft het steeds bijzonder om te horen hoe makkelijk Jorn galmende zangpartijen neerzet, maar ook daar blijken na verloop van tijd de covers de beste tracks. Hij komt maar een enkele keer met een nummer als “Tungur Knivur”, dat overeind blijft tussen die covers. Ook Bring Heavy Rock To The Land staat weer vol tracks die je bij andere bands tot vullers zou bestempelen. Compositorisch klopt het best, maar het wil maar niet knallen. En verdomd, het eerste nummer op dit album dat wat langer blijft hangen is de Christopher Cross/Saxon-cover “Ride Like The Wind”. Daarnaast heeft Jorn zichzelf nog eens gecoverd met de Masterplan-song “Time To Be King”. Is het allemaal huilen met de pet op met die andere eigen composities? Nee hoor, het snellere “Chains Around You” mag er zijn, powerballad “Black Morning” is best te pruimen, en zo zijn er nog wel een paar. Maar het neemt niet weg dat je op dit album weer iemand aan het werk hoort die veel beter materiaal verdient. Kunnen we Slash en Jorn niet bij elkaar zetten? Slash heeft een zanger nodig in plaats van die vreselijke Myles Kennedy, Jorn heeft iemand nodig die killercomposities met een eigen gezicht kan schrijven. Bring Heavy Rock To The Land is voor de zoveelste keer een capabel en daardoor tegelijkertijd teleurstellend album.
mij=Frontiers / Rough Trade
4 reacties