Er is niks mis met goede poppunk, punkpop of alternative rock of hoe je het ook wilt noemen. Minder snel dan The Descendents, meer poppy dan Jawbreaker en nog net niet zo bijdehand als Weezer, maar Joyce Manor maakt per plaat wel veel meters. Dit is de derde plaat van het kwartet uit Torrance, Californië en het heeft een aardig direct rauw randje. Nee, Joyce Manor is niet zo bijgeslepen als een Blink 182 en de aanstekelijke meezingrefreintjes zijn nog niet zo overduidelijk aanwezig, maar de band creëert zijn eigen kansen. Qua riffjes en deuntjes doet Joyce Manor een goede poging. Qua tekst is het dagboek van Adrian Mole net zo interessant en amusant. Echt venijnig, interessant of cynisch wil het maar niet worden. Wat me het meest interesseert aan Joyce Manor is dat de band Amerikaanse punkpop koppelt aan de alternatieve gitaarrock-sound van bands als Buffalo Tom en Cloud Nothings. Het gaat er mij maar om dat punkbands niet blijven hangen in eeuwige Bad Religion-vergelijkingen maar ook een punk-attitude herkennen in gitaarpop en -rock van de afgelopen twintig jaar in hun eigen land. Dan komen de punkpopbands met de reutelende bas opeens uit bij andere refreintjes, andere ideeën en maken ze kennis met heel andere genres. Voor nu is Joyce Manor heel leuk omdat je ze nog kent van de High School. Effe doorpakken dus nog.
mij=Epitaph