Van het stapeltje Nevernooitvangehoord pak ik de cd met de meest opvallende bandnaam: Kakkmaddafakka. Die naam klinkt alvast als een klok. Op de hoes staat een goedlachse, frisse jongen. Het blijkt de drummer te zijn, die de achternaam Van der Pas draagt. Een Nederlands bandje? Nee, voor de namen van de vier andere bandleden is het hele pallet van leestekens nodig. Met streepjes door de O en bolletjes op de A. Dit zijn Skandi’s. Noren, om precies te zijn. Achterop de hoes staat dat dit tweede album van Kakkmaddafakka is geproduceerd door Erlend Øye. Juist, de nerdy zanger van The Whitest Boy Alive en Kings Of Convenience, bands die bij mij een potje kunnen breken. Goed zo: naam, hoes en papieren van dit album zijn oké. Enthousiast schuif ik de cd in de lade en hoor lichtvoetigheid. Vrolijke pop, gestut met speelse piano-ondersteuning en een vleugje elektronica. De vijfkoppige band kent maar liefst vier leadzangers, die per nummer elkaar afwisselen. Hoge, ijle stemmen hebben ze, alsof ze de hele tijd net boven hun kunnen zingen. Alleen de goedlachse drummer zingt niet. Misschien is dat omdat zijn Engels nog slechter is dan dat van zijn collega’s. Daar moet nog wel even aan gewerkt worden, jongens. Het laatste nummer “Drø Sø” wordt deels in het Noors gezongen en dan valt alles wat beter op zijn plek. Het probleem is dat de lichtvoetigheid van Kakkmaddafakka maakt dat het album nauwelijks nummers bevat die enigszins beklijven. Enkel de openingstrack “Restless”, het wat ingetogener “Is She” en het vrolijk hupsende “Your Girl” (waarin de invloed van Øye duidelijk te horen is) verdienen het predicaat Aardig. Verder is het allemaal te nietszeggend en te gewild leuk, waarbij de in verschillende tracks verwerkte spierwitte reggaedeuntjes (oh, waarom toch?) echt te beroerd voor woorden zijn. ‘Feestbeesten’, betekent de bandnaam Kakkmaddafakka. Nou, dat valt wel mee. Eerder een sympathiek moment om even een biertje te halen en te gaan piesen.
mij=Bubbles / Rough Trade
2 reacties