Nog zo’n album dat best in het 2020 jaarlijstje had gepast, ware het niet dat ik deze release uit het oog (en oor) was verloren. Als liefhebber van Scandinavische psych-bands als Papir, Causa Sui en Mythic Sunsip (ook van het El Paraiso Records label) had Double Sun van het Noorse Kanaan achteraf eigenlijk ook niet mogen ontbreken. Het trio maakt naar eigen zeggen vooral psychrock, met een breed palet aan andere genres zoals jazz en post-rock. Voeg daar ingrediënten aan toe als space-, kraut- en stoner-rock en je hebt een aardig beeld. De band straalt op dit (formeel tweede) album uit dat ze veel lol hebben gehad om te improviseren. Het duidelijkste hoor je dat aan het begin van “Worlds Apart”, dat eigenlijk middenin een jamsessie valt; het volume wordt opengedraaid terwijl ze al even bezig zijn. Een beetje lelijk zo, maar misschien was de intro niet goed genoeg om op de plaat te zetten. Toch is het wel een gaaf punt op het album waarop de muzikanten nog een versnelling hoger schakelen. Dat gebeurt met uiterst behendig baswerk, maar ook de drums zie je langzaam van het podium afstuiteren. Waanzinnig. Het doet me heel erg denken aan de energie en passie van het optreden van Elephant9 in Merleyn in 2018, waarbij de hele band alvast vóór het podium ging staan. Drummer Ingvald André Vassbø doet hier niet veel onder voor meesterdrummer Torstein Lofthus. Eigenlijk is het nummer wel een logisch vervolg op “Öresund”, dat ook zo’n heerlijke drive heeft. Wat een geweldige jazzy/funky basis heeft dit nummer ook weer. Dit doet ook denken aan het eveneens Noorse Motorpsycho, dat live ook wel eens van die fijn uitgesponnen jamsessies weet op te voeren. De improvisatie op het orgel geeft het geheel een spacey sausje. Knap dat het jamwerk ook geen irritant gepiel wordt. Chapeau! Zo hoor ik het graag. Het album wordt fijn opgebouwd tot dit punt, waarbij “Worlds Together” een rustig introotje is naar het lange “Mountain”, waarop de boel langzaam op gang wordt getrokken met jankende gitaren en groovend bas- en drumwerk. Het titelnummer “Double Sun” bestaat uit twee delen en vormt de afsluiter van het album, waarbij de band wordt ondersteund door Bjørn Klakegg op leadgitaar. Deel één begint als een prettig rustpunt na het geweld van “Worlds Apart”. Met het sax-achtige geluid deed het me eerst wat denken aan Nordmann, maar later ontvouwt het zich tot wat loggere stoner-psych met zwaardere riffs, om vervolgens weer wat tempo op te pakken in deel twee. De drijvende kracht is hier een verslavende baslijn, waar bovenop space-achtige synths klinken, die het geheel laten wegzweven op een laatste trip. Het smaakt naar meer. Naar een echt optreden bijvoorbeeld. Tot die tijd doen we het wel met dit album, dat zeker een plek had verdiend in de jaarlijstjes.
El Paraiso Records
File: Kanaan – Double Sun
File Under: Chapeau!
File Social: [Facebook] [Instagram]