Wispelturige bands, waarbij je de neiging krijgt het vieze (en hier eigenlijk verboden) woord eclectisch in de mond te nemen, ik lijk er met de jaren stiekem een groter zwak voor te ontwikkelen. Het experimentele vijftal van Kap Kap valt zonder twijfel onder dit kopje te scharen. Deze Finnen hollen van hypnotiserende krautrock langs lauwwarme mijmerende eighties-synthesizers. Gelukkig vergeten ze ondertussen niet dat grootse beats belangrijk zijn, net als het gebruik van ‘echte’ instrumenten die retro en toch modern klinken. Het maakt hun debuut-cd Holy Are You een bijzondere plaat die zich niet een twee drie laat wegkauwen. Tijdens het weerbarstige openingsnummer “Jimmy’s Tale” waarin nog niet duidelijk wordt welke kant Kap Kap op gaat of wil, zit je al snel verwonderd te luisteren. D’r klinkt punkfunk in door, maar als in de loop van het nummer het tempo eruit verdwijnt is ook de punkfunk naar de achtergrond verdwenen. Wat dan wel? Da’s een goede. Dat weten ze zelf volgens mij ook niet. Dat maakt Kap Kap nou juist zo leuk. Misschien is het doel wel vooral de luisteraar verrassen en bij vlagen overrompelen. Daar slaagt de band namelijk prima in. De diversiteit liegt er niet om op Holy Are You. Daar geeft “Doors”, wat mij betreft een van de gaafste nummers, ook blijk van. Na een kitscherige nep-spooky opening vernauwt de song opgestuwd door dreinende synths en hekserige gitaren, langzaam zijn greep tot bijna wurgend, om je daarna geleidelijk weer lucht te geven. Dat roept vraagtekens op en maakt dat je als luisteraar nou niet gelijk bij de eerste luisterbeurt zult denken: ‘Dat is een leuk plaatje’ Dat is het ondertussen dus echt wel.
mij=Cobra / Bertus
4 reacties