Kassette / Frida Hyvönen

Het gebeurt me wel vaker, dat ik op basis van een hoesje al bijna zeker weet wat ik van een cd ga vinden. Helemaal als er op de voorkant een vrouw staat. Hieronder twee redelijk recente voorbeelden waarin mijn gevoel geheel juist was.
Zo kijkt Kassette me een beetje schuchter aan vanaf het hoesje van haar album Chambre 4. Alsof ze zelf twijfelt over de blauwe jurk die ze draagt op de hoes. Of dat nu wel de beste manier is om jezelf te presenteren. Ik denk dat ze zich in het dagelijks leven – als Laure Betris heet en niet Kassette – gewoon elke ochtend in een spijkerbroek hijst en een slobberig vest aantrekt. Maar ja, zo’n hoes moet er een beetje sjiek uit zien natuurlijk. En staat PJ Harvey niet ook altijd in stijlvolle gewaden op haar hoezen? En daar spiegelt Kassette zich graag aan volgens mij. Helaas mist ze wel een beetje de intensiteit en dynamiek van Polly in haar breekbare stem. In haar liedjes presenteert ze zich ook op deze bijna onzekere manier. Toch zijn de nummers me net iets te vlak. Kassette zuigt je in het fraaie openingsnummer “Daydream” nog wel naar je speakers, maar daarna blijft de gehoopte luistertrip uit. Misschien komt het wel doordat Laure een beetje teveel zelf met producer Lacha als enige counterpart heeft zitten knutselen aan haar nummers, want als ze hulp krijgt in “Betty” van tweede stem Philippe veer ik gelijk weer op. Die onzekerheid op de hoes is dus misschien niet zo raar.
De hoes van Frida Hyvönens nieuwe plaat Silence Is Wild is raar, maar fascineert tegelijkertijd. Wie zakt er nu door zijn knieën tegen een muurtje gekleed in een panterprintje om zich te laten besnuffelen door een paard? Dat moet wel een vrouw zijn die controle heeft over het geheel, anders doe je dat niet. Daar is ook alle reden voor, want wie een beetje verkikkerd is op Scandinavische schone zangeressen zoals bijvoorbeeld Anna Ternheim, heeft hier weer een vette vis om binnen te halen. Helemaal als je ook niet vies bent van de theatrale kant van Tori Amos die vermengd wordt met een vleugje soul. In het openingsnummer “Dirty Dancing” zingt Frida weemoedig over een hernieuwde ontmoeting met de man die als jongen de liefde van haar leven was en nu haar schoorsteenveger is. Een makkelijk in te leven vertelling in flashbacks met een hoofdrol voor haar galmende stem en dartellende spel op de vleugel. Die hoofdrol blijft overigens zo in de rest van de dertien nummers op Silence Is Wild. Maar Hyvönen is wel zo slim om niet te proberen het alleen maar bij piano en zang te houden, laat staan in een tempo voort te kabbelen. Juist de toevoeging van band en op zorgvuldig momenten geplaatste koortjes maakt de cd zo sterk. Zo wordt in “Scandinavian Blonde” het tempo fiks a la Ben Folds opgeschroefd en speelt ze in “Birds” speels met vervormde synthesizers om zich vervolgens mijmerend af te vragen in het afsluitende “Why Do You Love Me So Much” hoe het komt dat haar lief zoveel van haar houdt. Nou, omdat ze prachtige liedjes maakt dus. Dat lijkt me logisch.

mij=Verte / Rough Trade & Secretly Canadian / Konkurrent