Katatonia is met Dethroned & Uncrowned maar zijn eigen MTV Unplugged-sessie begonnen te produceren. Geen stoere metalriffs, geen pompeuze masculiene brulboeien en uithalen alsof James Hetfield continue in zijn zak wordt getrapt en geen knallende drums en soli vol echo’s. Het kan, en niet eens zo somber en zwartgallig als dat je dacht dat Katatonia zou zijn. Katatonia gaat voor het orkestrale. Voor hoorngeschal en voor strijkarrangementen. Pas nu blijkt dat de band in staat is om het metaljuk van zich af te werpen en zich te concentreren op pure onversneden liedjes die zich kunnen meten met uitgeklede Biffy Clyro-songs. Jonas Renske, zanger van Katatonia laat zijn vocalen voor het eerst sinds tijden echt gelden. Zijn timbre past bij de ingetogen zang, al dan niet in duet met vrouwelijke vocalen. Noem het een luisterplaat. Wat Katatonia onder de aandacht wil brengen kan bij de gratie van wat teksten en een minimaal instrumentarium. Meer hebben de Zweden niet nodig. Deze remake van Dead End Kings is een intense luisterplaat vol melancholie. Ik weet niet waarom, maar ik krijg telkens bij het beluisteren van dit album de song “Hunting High & Low” van A-Ha door. Het zal me niet verbazen dat Katatonia zich heeft verdiept in hoe deze song eigenlijk in elkaar steekt. En verrek, het lijkt verdomd veel op hoe de band zelf het liefst componeert. De metal is dus verdreven. En dat zullen oprechte Katatonia-fans jammerlijk vinden. Ik denk zelf dat Katatonia zich wil bewijzen als een band die songschrijven hoog in het vaandel heeft, en dat kan de band slechts laten horen door alle poeha en tierelantijnen overboord te gooien. Een Leo Blokhuis ga je nooit voor je winnen, maar legio poppuristen wel. En daar is het Katatonia ongetwijfeld om te doen.
mij=K Scope/Snapper
4 reacties