Er zijn weinig artiesten bij wie ik zo reikhalzend kan uitkijken naar een nieuwe release als Kate Bush. Jammer voor mij dat mevrouw slechts zeer sporadisch nieuw werk uitbrengt, maar goed, ik ben geduldig. Nadeel van die trage releases is wel dat je zó graag wilt dat de muziek mooi is, dat het vrijwel onmogelijk is om nog objectief te luisteren. Dat lees je bijvoorbeeld op fansites zoals katebushnews.com, waar elke zucht van Kate wordt binnengehaald als het Nieuwe Evangelie. De lat ligt natuurlijk onmenselijk hoog: ook omdat Kate Bush ooit – in 1982 om precies te zijn – dat meesterwerk The Dreaming maakte, een plaat die wat mij betreft tot de top van de pop/rock mag worden gerekend. En stiekem hoop je toch dat ze dat nog een keer flikt. Nu, zo’n zes jaar na de wat veilige come-back Aerial is daar opeens Director’s Cut. Nee, geen nieuw werk, maar herinterpretaties van nummers die eerder op The Senual World uit 1989 en The Red Shoes uit 1993 verschenen. Alle vocalen zijn opnieuw ingezongen, verder zijn de nummers vakkundig ontleed en weer in elkaar geplakt, en ook nog voorzien van nieuwe drums. Voor een vooruitstrevende artiest als Bush is deze keuze van selectief terugkijken verrassend te noemen. Voor mij als luisteraar is het een bittere pil geworden. Want tussen de elf nummers zit er werkelijk geen één die ik prefereer boven het origineel. En voor een project als dit is zo’n gevoel dan toch een soort doodskus. Bush heeft het voor elkaar gekregen de nummers van vrijwel alle magische momenten te ontdoen. Als voorbeeld noem ik de belachelijk klinkende computerstem in “Deeper Understanding”; daar waar het origineel nog subtiel een mechanische stem suggereerde, horen we nu een soort Cher-meets-Lady-Gaga-achtig gezang… Ook tekstueel blijken de toppers van weleer niet bestand tegen de decoupeerschaar. In de prachtige zin ‘we used to say – ah hell we’re young / but now we see that life is sad / and so is love’ werd ‘sad’ vervangen door ‘sweet’, waardoor er een onzinnige frase overblijft waar de angel volledig uit is weggehaald… Kippenvel-opwekker Moments of Pleasure mist opeens het door-merg-en-been-gaande refrein en dreutelt nu een beetje saai door zonder enige spanning. De nieuwe drums klinken op alle nummers hetzelfde: laid back jazzy met kwastjes, u kent het wel. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar laat ik dat niet doen… Positief puntje is nog wel dat Bush vocaal wel weer flink uithaalt, een beetje zoals op The Dreaming en Hounds of Love. Dat belooft wat voor de opvolger waar blijkbaar al hard aan gewerkt wordt… Te beluisteren over een jaar of, eh… zeg het eens, Kate?
mij=Fish People
2 reacties