De Canadese Kathleen Edwards heeft het in vele opzichten over een andere boeg gegooid. Ze scheidde na een huwelijk van zeven jaar van gitarist Colin Cripps en wilde het na drie alt.country albums muzikaal ook over een andere boeg gooien. Voor haar nieuwe plaat Voyageur riep ze de hulp in van Bon Ivers frontman Justin Vernon. Schot in de roos, Edwards en Vernon produceerden het album tezamen en werden en passant nog verliefd ook. Alles op Voyageur staat in het teken van verandering. Allereerst kun je dit album niet meer klakkeloos in het alt.country hokje stoppen maar heeft Kathleen Edwards zich muzikaal verbreed. Invloeden van Bon Iver zijn hoorbaar, de muziek is sfeervoller en gaat meer in de richting van pop/rock/singer-songwriter. In songs als “A Soft Place To Land” vertelt Edwards over haar scheiding die voor beide partijen zeer pijnlijk was en in het prachtige “Pink Champagne” ziet ze in dat haar huwelijk eigenlijk vanaf het begin gedoemd was te mislukken. In het heerlijk rockende “Mint” heeft ze het over haar nieuwe liefde en in “Sidecar” over de vrijheid die ze ervaart in haar nieuwe leven. De wonden zijn echter nog niet geheeld wat in hoogtepunt “Going To Hell” verwoord wordt, een song met een prachtige gitaarsolo als climax. In de zeven minuten durende afsluiter “For The Record” zingt Edwards: ‘Hang me up on your cross, for the record, I only wanted to sing songs’. Schuldgevoel, schaamte en verlies zijn hoofdthema’s op Voyageur maar ook vrijheid en nieuwe kansen. Maar wat gebleven is, is de prachtige melancholische stem van Edwards die ook op deze nieuw ingeslagen muzikale weg je het gevoel geeft dat alles wel goedkomt. Het is even wennen, maar dat het goedkomt met Voyageur is mij wel duidelijk. Prachtplaat.
mij=Rounder / Universal
Dit is niet de Kathleen waarmee ik wilde trouwen. Dit is een vreemde, in zichzelf gekeerde versie zonder de haar kenmerkende humor en zonder haar charme.
Ze mag nog steeds met me trouwen hoor, maar dan gaat ze wel weer even normaal doen en niet dit soort albums maken.
heh, somehow I knew that was coming. (ik heb zelf nog niet durven luisteren)
het ligt ergens ook gewoon veel te voor de hand. Kan Bon Iver niet als een M Ward een of ander b-actricetje muzikaal begeleiden. Bovendien is ie veuls te lilluk
Wat is dit nu? Massaal jaloers op Justin Vernon, heren? 😉
Nee Janineka, het is gewoon geen goede plaat. Maar ik wil nog steeds wel met haar trouwen 🙂
Het is geen ‘Asking For Flowers’, nee. Het klinkt anders dan we van haar gewend zijn maar ik vind het nog steeds mooi. Wie weet waar ze mee op de proppen komt als ze alle ellende die ze op ‘Voyageur’ bezingt verwerkt heeft. 😉
Dit is niet de Kathleen waarmee ik wilde trouwen. Dit is een vreemde, in zichzelf gekeerde versie zonder de haar kenmerkende humor en zonder haar charme.
Ze mag nog steeds met me trouwen hoor, maar dan gaat ze wel weer even normaal doen en niet dit soort albums maken.
heh, somehow I knew that was coming. (ik heb zelf nog niet durven luisteren)
het ligt ergens ook gewoon veel te voor de hand. Kan Bon Iver niet als een M Ward een of ander b-actricetje muzikaal begeleiden. Bovendien is ie veuls te lilluk
Wat is dit nu? Massaal jaloers op Justin Vernon, heren? 😉
Nee Janineka, het is gewoon geen goede plaat. Maar ik wil nog steeds wel met haar trouwen 🙂
Het is geen ‘Asking For Flowers’, nee. Het klinkt anders dan we van haar gewend zijn maar ik vind het nog steeds mooi. Wie weet waar ze mee op de proppen komt als ze alle ellende die ze op ‘Voyageur’ bezingt verwerkt heeft. 😉
Ja, daar ben ik ook benieuwd naar. Justin de deur uit en weer gewoon fijne “Kathleen Edwards” platen maken.
Koffie ipv muziek voor Kathleen 🙁
http://m.huffpost.com/ca/entry/6419184