‘Daar is er weer een’, denk ik. En met ‘een’ bedoel ik een van de vele folkzangeressen die er tegenwoordig zijn en waarvan er maar een enkeling zich echt in positieve zin onderscheidt van de massa. Daar hoort deze Kathryn Williams zeker niet bij, besluit ik aanvankelijk. Ik luister naar haar album Crown Electric, genoemd naar het bedrijf waar Elvis Presley werkte voordat hij tot The King gekroond werd, en verbaas me erover dat dit al haar tiende album is. Die zijn in de loop der jaren dus onopgemerkt aan mij voorbij gegaan. Crown Electric lijkt ook dit effect op mij te hebben. Lijkt. Want ondanks de onschuldig klinkende liedjes hebben ze wel verdraaid goede teksten. En de meisjesachtige fluisterstem van Williams heeft wel een heel lekker hees ruisje. En de prachtige strijkersarrangementen geven de dertien liedjes een heerlijk melancholische sfeer mee. Zo’n liedje als “Heart Shaped Stone” bijvoorbeeld is er een om je vingers bij af te likken. Of “Monday Morning”, wat een jammerklacht tegen de altijd moeilijke maandagochtend is. Prijsnummer is het warme en sfeervolle “Morning Twilight” waarin Williams vocaal en op de piano wordt bijgestaan door Ed Harcourt. Crown Electric mag dan in eerste instantie als een braaf en zoet folkalbum klinken, maar niets is minder waar. Laag voor laag ontvouwt zich bij goed luisteren een verzameling goede en knap in elkaar zittende liedjes, zowel muzikaal als tekstueel. Ik denk dat dit zowel de kracht als de zwakte van Kathryn Williams is en dat daarom haar naam, na tien albums, nog bij weinigen een belletje doet rinkelen. Geheel ten onrechte.
mij=One Little Indian
4 reacties