Katy Perry – Prism

Iedereen heeft denk ik wel als kind een artiest gehad die hij of zij mateloos bewonderde maar waar je je als volwassene een klein beetje voor schaamt. Dan noem je het liever een muzikale jeugdzonde of guilty pleasure. Zo durf ik nu wel toe te geven dat ik als kleine Janineka enorm fan was van de Dolly Dots. De toekomstige muzikale jeugdzonde van mijn achtjarige dochter is Katy Perry. Volgens haar is er geen enkele andere artiest die aan de genialiteit van Perry kan tippen. Nu moet ik haar daar een héél klein beetje gelijk in geven. Katy Perry is een meesteres in het maken van zeer catchy en sterke popnummers. Haar voorlaatste album Teenage Dream staat er vol mee, we kunnen ze hier in huis allemaal meebrullen. Daar had ze moeiteloos mee door kunnen gaan, ware het niet dat er een kink in Perry’s vrolijke kabel kwam. Na een huwelijk van nog geen veertien maanden dumpte komiek Russell Brand Katy via een sms’je. Katy was compleet van de kaart, werd depressief en vroeg zich op haar zwartste moment af of ze nog wel verder wilde leven. Dat is enigszins terug te horen op Prism, Perry’s derde cd. Gebleven zijn de catchy popdeuntjes, maar Perry kwam er achter dat het leven niet één groot feest is, er zijn toch enkele wolken voor de zon gekropen. Zo is “Dark Horse” donkerder dan we van Perry gewend zijn met lome en zware beats. In “Ghost”krijgt ex Brand er goed van langs en in “By The Grace Of God” vertelt ze hoe ze bijna aan haar depressie ten onder ging maar er toch weer bovenop kwam. Ik had gehoopt dat deze persoonlijke ellende Perry had geïnspireerd tot het schrijven van meer van deze persoonlijke songs en dat het geheel anders zou klinken dan de vrolijkheid op Teenage Dream. Dat is niet gelukt, sterker nog, qua stijl liggen ze bijna exact in elkaars verlengde. Dan zijn dertien liedjes nèt iets te veel, zeker als de kwaliteit niet overal even hoog is en er mindere liedjes als “International Smile” “Walking On Air” en “Double Rainbow” tussenzitten. Maar eerlijk is eerlijk, hoewel net iets minder catchy dan Teenage Dream, bevat Prism toch weer erg aanstekelijke popsongs als “Roar”, “Legendary Lovers”, “This Is How We Do” en “Ghost”. Mijn dochter zal het allemaal een zorg zijn, voor haar, en ik denk met haar vele andere jonge fans, is Prism de plaat van het jaar. Ikzelf hoop dat Katy Perry op een volgende plaat meer vertrouwt op haar kwaliteiten van maker en performer van goede en catchy popliedjes dan op het willen en moeten scoren van hits.

mij=Capitol