Voor Keel leek halverwege de jaren tachtig een grote toekomst in het verschiet te liggen. De band rond ex-Steelerzanger Ron Keel had met het anthem “The Right To Rock” een stevige hit gescoord, ze hadden de aandacht getrokken van Gene Simmons – die ook hun derde album produceerde -, maar na album vier ging het mis. De band viel stil door bezettingswisselingen en Ron Keel begon een muzikale reis die hem zelfs een countrycarrière opleverde als Ron Lee Keel (!). In 1989 was er een kortstondige reünie vanwege een restjesalbum, maar verder bleef het stil. In 2009 zijn er plots twee cd’s: een 25th Anniversary Edition van hun commerciële succes The Right To Rock en een nieuw album, Streets Of Rock & Roll.
Om met de eerste te beginnen: dat Gene Simmons’ oog op Keel viel, is geen verrassing. De songs zijn anthems, of beschaafde rockers-voor-het-hele-gezin. Ron Keel is eh… niet de meest technische zanger, hij spuugt de teksten min of meer uit en dat lijkt dan weer veel op het gezang van de heer Simmons, zij het dan Keel een hoge gil in huis heeft (“Speed Demon”). De opnamen zijn wat opgepoetst, er is een 2009-versie van “The Right To Rock” opgenomen, kortom: een voorbeeldige jubileumrelease. In zijn tijd was het een plaat die het heel behoorlijk deed, maar de wat oppervlakkige glam- en hairmetal was wel typisch Amerikaans stadionmateriaal á la Kiss en Twisted Sister. Daar is niets aan veranderd. De songs zijn best okee met een paar uitschieters, maar het blijft ook na de opfrisbeurt erg naar de jaren tachtig klinken, vooral door de enorme bak echo op de zang. Nieuwe fans zitten er dus niet in, maar uit nostalgisch oogpunt is dit een verantwoorde release.
Op het nieuwe album zijn alle bandleden uit de The Right To Rock-tijd weer present, behalve bassist Kenny Chaisson. Juist door de albums na elkaar te beluisteren hoor je heel goed dat de sound flink geupdate is. Niet die bakken echo op de zang, de gitaren klinken veel cleaner maar nog steeds ruig genoeg. Muzikaal is er weinig veranderd, maar het klinkt wel als een plaat van 2009. De heren zijn betere muzikanten geworden, inclusief zanger Ron Keel zelf, de techniek is beter geworden en samen zorgt dat ervoor dat Streets Of Rock & Roll geen originaliteitsprijzen zal winnen, maar wel gewoon een lekker rockend album is geworden dat beter is dan het gros van wat er in het genre verschijnt. “Does Anybody Believe” is bijvoorbeeld een ballad uit het boekje. Een reünie rond een jubileumrelease vind ik altijd wat verdacht, maar Keel’s reünie is met Streets Of Rock & Roll dik gerechtvaardigd.
mij=Frontiers / Rough Trade & Frontiers / Rough Trade