Keith Caputo

Ooit, in wat inmiddels een ver en grijs verleden lijkt, maakte Keith Caputo furore als de frontman van de hardcoreformatie Life Of Agony. Wat vooral opviel, was de agressieve manier waarop de kleine man zijn in diepe melancholie en frustratie gedrenkte teksten de microfoon in slingerde, soms bijna tegen het maniakale aan. Het leverde hem en zijn band een meer dan eervolle vermelding op in de annalen van de harde muzieksector. Gesproken wordt dan met name over het legendarische debuut River Runs Red uit 1993, een album dat door hordes adepten wordt gezien als blauwdruk voor de ultieme hardcoreplaat. Dit lijkt in eerste instantie een mooie prestatie, maar in muzikaal opzicht tekenden Keith en de zijnen wel hun eigen doodvonnis met het uitbrengen van het kleinood, omdat de fanschare het als maatstaf zou blijven gebruiken voor alles wat daarna kwam.

Indirect of misschien zelfs wel direct leidde deze conceptie er toe dat Keith in 1997 besloot Life Of Agony de rug toe te keren om zich te storten op een solo-carrière die hem als artiest in staat zou stellen te evolueren naar een hoger niveau. Als solo-artiest klinkt Caputo als een verstilde versie van zichzelf in popachtig aandoende deuntjes, die evenwel getuigen van de door hem nagestreefde muzikale groei en hoewel hij nog slechts sporadisch op agressieve wijze uithaalt, bezit zijn karakteristieke stemgeluid nog immer de charismatische uitstraling die hem eens zo groot maakte. Op zijn meest recente album –A Fondness For Hometown Scars – draagt de heer Caputo zijn boodschap uit door middel van een twaalftal liedjes, puur in eenvoud en voorzien van donkere teksten over de zelfkant van de maatschappij. Een maatschappij die hij beschrijft als een duister oord, maar vatbaar voor veranderingen ten goede. De toonzetting van het album is – op een enkele uitzondering na, zoals het bijtende “Troubles Down” – rustig van aard en geeft op breekbare wijze inzicht in de psyche van een getroebleerde ziel. Opmerkelijk is de jazzy trompetbijdrage van Flea van de Red Hot Chili Peppers. Om een en ander toe lichten, was Keith bereid enkele vragen te beantwoorden.

mij=Interview: Kanij
A Fondness For Hometown Scars is wederom een opmerkelijke titel voor een album. Welk verhaal gaat hierachter schuil?
'Het verhaal achter deze plaat is representatief voor de wonden, de littekens en alle zorgen die de maatschappij me heeft bezorgd. Maar ook voor wat we als mens doormaken. De effecten van verdriet, angst, trauma's en de scheiding die ik heb mee gemaakt, zijn zoals ze zijn. Op de een of andere manier heb ik het talent om het allemaal om te zetten.'
De teksten handelen nog altijd over donkere onderwerpen, een reflectie van je diepste gedachten en emoties. Word je na al die jaren nog steeds vervuld met evenveel woede als helemaal in het begin?
'In het leven, zowel tekstueel als poëtisch, heb ik te maken met zaken van mysterie en geheimhouding. Zeker op A Fondness For Hometown Scars gaat het niet over je ongelukkig voelen of allerlei ongemak. Tekstueel is het geen afspiegeling van wat zich in mij afspeelt, maar juist van wat rondom mij gebeurt. Deze wereld heeft een gebrek aan spiritueel intellect. Als gemeenschap zijn wij onwetend. Ik ben niet boos, ben ik ook nooit geweest. Ik ervaar soms liefdesverdriet, dat is alles. Negatieve geesten zijn alomtegenwoordig. Het is tijd voor verandering, de enige constante factor in dit leven.'
Hoewel de algehele toonzetting van A Fondness For Hometown Scars vrij donker van aard is, lijkt er in de vorm van “Silver Candy” een lichtpunt te gloeien in het duister. Was daar een speciale reden voor?
'Voor mij gloeit elk liedje met helderheid en verlichting. Ik zou nog maar eens goed luisteren, dan zul je het beslist horen.'

Nog een vreemde eend in de bijt is “Troubles Down” dat stilistisch gezien terug lijkt te grijpen op Life Of Agony. Was dat een toevallige samenloop van omstandigheden of een poging de voormalige fans die aan de basis stonden van de val van de band er op te wijzen dat je nog steeds over dezelfde passie beschikt als voor dat je solo ging?
'U kiest uw woorden op een opmerkelijke manier, meneer. “Troubles Down” is weloverwogen. Als je goed luistert, zul je ontdekken dat Life Of Agony een nummer als dit nooit zou kunnen schrijven of uitvoeren. Zij doen een geheel ander ding, uiten zichzelf ook op een andere wijze. Bovendien schrijf ik voor niemand. Mijn echte fans weten dat; zij zijn net zulke buitenstaanders als ik ben. Maar goed, zo eens op zijn tijd houd ik van elegante scherpheid. Dat is geen bevlieging. Mijn passie brandt vuriger met iedere, voorbijgaande ademtocht.'
Hoe raakte Flea bij het geheel betrokken?
'We hebben hem het nummer “Bleed For Something Beautiful” gestuurd. Hij was er helemaal weg van, de perfecte man voor het nummer. Flea heeft veel geniale kwaliteiten: passie, tederheid, menselijkheid, moed, begrip (in tegenstelling tot veel andere musici) en toen hij zijn stuk speelde, zweer ik dat ik de schaduw van Chet Baker zag. Ik verstijfde geheel toen ik hem ontmoette. Hij was oprecht geïnteresseerd in mij als persoon en sprak met me. Hij is een echte bron van inspiratie.'
Er zijn wat problemen geweest tijdens het Amerikaanse gedeelte van de huidige tour. Er moest zelfs een show worden afgelast vanwege promotors die hun beloften niet waar konden maken. Wat gebeurde er precies?
'De meeste promotors deden hun werk niet en dat is het promoten van de show in plaats van geld uitgeven om mensen buiten te houden. Daarnaast was er gebrek aan communicatie. Toch waren er ook mensen die het wel goed deden en op die momenten hadden we een geweldige ervaring.'

Hoe zit het met het gerucht dat een tijdje geleden rond ging dat je de nieuwe zanger van Velvet Revolver zou worden?
'Ik heb geen idee, zeg jij het maar. Het is slechts een gerucht, weet je, roddelpraat, van horen zeggen, flauwekul, loos gebabbel. Ik vermoed dat de mensen mij als de geschikte kandidaat voor die baan zien en dat is te gek. Ik zou heel graag willen samenwerken met Slash, Duff en Matt. Het zijn te gekke mensen en muzikanten. Ik geef hun drieën meer hart en ziel dan Axel of Scott ooit voor mogelijk zouden kunnen houden.'
Hoe zien je directe toekomstplannen aangaande je solocarrière er uit?
'Ik beschouw hetgeen ik doe niet als een carrière. Ik zal door blijven gaan met het maken van muziek zolang mijn gedachten mijn verbeelding bij kunnen benen.'
Als je de wereld zou kunnen veranderen, hoe zou je dat dan doen en wat zou je precies willen veranderen?
'Ik zou beginnen om mezelf te veranderen. De mens ontvouwt zichzelf als een lotusbloem with ontelbare blaadjes. Ben jij klaar voor die verandering?'