Bij de titel Yes But No dacht ik als eerste aan Little Britains Vicky Pollard. Misschien was dat zelfs de bedoeling van de Kentucky Dare Devils, want deze Belgen nemen zichzelf, getuige hun bio, ook niet al te serieus. Ze beschrijven dit album als ‘zes adrenalinebommen die rocken als een zombie in een wijwatervat’. Daarbij moet je overigens niet denken aan metal of aanverwanten, maar aan retrorock á la Wolfmother en The Datsuns, met hier en daar een snufje Belgenrock. Doordat de gitaren niet vol naar voren gemixt zijn, blijft er een ruimte in het geluid die het geheel licht verteerbaar, ja bijna poppy houdt. Verwar die omschrijving niet niet met lichtgewicht, overigens. Het blijft zes tracks lang vlot en degelijk, met een aangename vibe die doet vermoeden dat dit wel eens een fantastische live-act zou kunnen zijn.
Het Nijmeegse Bandito is een slag heavier dan de Kentucky Dare Devils. Hun hardrock is voorzien van een flinke lik stoner en leverde hen met het nummer “Just Business”, dat ook op deze EP staat, een plekje op bij een 3voor12 Hollandse Nieuwe-compilatie. Zelf noemen ze Kyuss, Down en Atomic Bitchwax als invloeden en dat is inderdaad goed te horen. Na de opnamen zijn twee van de vijf bandleden vertrokken, maar er zijn inmiddels vervangers aangetrokken, dus Bandito gaat door. II bevat vier tracks, die laten horen dat de heren niet alleen prima kunnen spelen, maar de energie ook nog eens in de studio hebben kunnen vangen. Zanger Jord maakt wat mij betreft het verschil. Zijn stem is krachtig en heeft een rauwheid die perfect bij de sound aansluit. Ze hebben al in het voorprogramma van Karma To Burn gestaan. Nu is het tijd voor een contract en een full-length cd.
mij=Eigen Beheer
2 reacties