Sinds men zelfs het klassieke station tot babbelzender heeft omgetoverd luister ik niet zoveel radio meer. Maar net als (bijna) alle Nederlanders heb ik mooie herinneringen aan Radio Tour, en kan ik de jingles (laatste kilometer!) zo meeblèren. Ze zullen ook dit jaar wel weer een Tourartiest (van de dag) hebben, en Kid Loco is daarvoor een prima kandidaat. De Franse diskjockey heeft een laidback en gevarieerd album in elkaar gezet, met hulp van vrienden op zomerse instrumenten als accordeon en Mexicaanse trompet. Kid Loco zegt zelf beïnvloed te zijn door zijn landgenoten van Air, maar door de beschaafd Engels zingende vocaliste Louise Quinn moest ik vooral aan The Beautiful South denken. Confessions Of A Belladonna Eater heeft in de beste liedjes precies die tikje belegen soul-sfeer, Belle & Sebastian maar dan volslagen onhip, zeg maar. Luister maar eens naar de Motown-pastiche “The Land Of Broken Hearts’. Daar dient zich ook het enige probleem van deze mild stemmende release aan. Kid Loco zingt nogal vaak zelf. En dat kan hij eigenlijk niet. Zijn stem is uiterst vlak, wat enkele van de slomere, mindere liedjes tot een drab maakt. Enkel een curieus detail redt hem, zijn Engels is hilarisch Frans. Elke ‘with’ wordt ‘wiz’. Zou in elk ander geval hopeloos irritant zijn; hier past het. Zeker in de meer up-tempo liedjes als “The Morning After” (net Architecture in Helsinki) en “My Daddy Waz”, met een Joe Jackson doet tango-piano. Tot slot nog even “The Night I Had A Smoke With C.B” noemen, dat de catchy gitaarlick uit Eels‘ “My Beloved Monster” leent.
mij=Munich
4 reacties