De gitaarmuren van The Jesus & Mary Chain (afsluiter ‘Jean Paul Sartre 2’ leent zelfs opzichtig bij Sonic Youth), lijzige zang, koortjes uit de jaren zestig en een huppelende bas: op hun debuut is luid en duidelijk te horen waar Kids On A Crime Spree thuis naar luistert. Nu is dat op zich niet erg, want de mengeling van catchy Phil Spector-koortjes, heel veel echo en reverb op de gitaren en een bak lawaai is erg 2011 (riep iemand daar Wavves?). Ook klaag ik niet over de beperkte lengte van We Love You So Bad, met z’n 20 minuten. Het is tenslotte een EP. En ook niet dat elk nummer begint met een tel feedback en stopt, net voordat ‘ie lijkt te beginnen. Maar wat ik vooral mis is inventiviteit, nummers die aan de bovenkant van mijn hersenpan blijven haken. Het Beach Boys-meets-Joy-Division-nummer ‘Trumpets of Death’ komt nog het dichtst in de buurt, op korte afstand gevolgd door ‘To Mess With Dynamite’ met de aardige opening van koortjes en feedback. Verder klinkt Kids On A Crime Spee als een bandje dat druk aan het zoeken is, maar alleen nog maar antwoorden in de eigen platenkast heeft gevonden .
Mij=Slumberland / Konkurrent
4 reacties