De eerste misvatting over deze band is dat de band niet Feet Fall Heavy heet maar Kill It Kid. De tweede misvatting is dat de band niet uit Amerika komt maar uit Bath. En, de derde misvatting is dat Engelsen niet geworteld zouden zijn in blues, bluegrass, rock en hippiefolk. Welkom Kill It Kid. Alleen al vanwege het sublieme ‘finger-picking’ gitaarspel en de inzet van honky-tonk-piano’s is deze plaat een aanrader. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de heldere songs, de huilende vocalen van Chris Turpin, de viool-arrangementen en het laten samensmelten van White Stripes,16Horsepower en Sister Double Happiness. Kill It Kid verkent als frisse buitenstaander het diepe Zuiden van de V.S. De band kan exact aangeven wat goed en aanstekelijk is aan gospel, bluegrass, blues en folk. Dat versterkt Kill It Kid door als een soort Alan Lomax op zoek te gaan naar traditionele geluiden per bevolking. Robert Johnson mag dan de ‘crossroads’ hebben beschreven. Het zijn de Engelsen die als eersten hebben gezien dat er geen kleur- en klankverschillen zijn tussen Janis Joplin, Jimi Hendrix, Led Zeppelin en traditionele negro-spirituals. Zelf durft Kill It Kid het nog niet hardop te zeggen, dus laat ik het maar doen: Kill It Kid mag het stokje van White Stripes als eerste rechthebbende overnemen.En dit is pas de tweede plaat, houd daar rekening mee.
mij=One Little Indian / Bertus
4 reacties