Kim Janssen – The Truth Is, I Am Always Responsible

Je hebt mensen die het hier (tijdelijk) wel gezien hebben en besluiten om een wereldreis te gaan maken. Ik heb hier wel eens over nagedacht, maar ik ben erg bang dat ik dan eeuwige onrust in mij losmaak. Het kan ook verkeren dat je gaat reizen zonder dat jij naar je mening gevraagd wordt. Kim Janssen overkwam dit op jonge leeftijd waar hij in Azië door toedoen van zijn ouders geregeld van standplaats wisselde. Als je onze begin twintiger nu hoort op The Truth Is, I Am Always Responsible dan heb ik de neiging om te denken: ‘Wat ging er mis met je?’ Hij klinkt namelijk depressief in tekst en muziek. Het wil kennelijk niet vlotten met de liefde en Janssen blijft vaak alleen achter. Qua muziek houdt hij het so(m)ber qua begeleiding: een gitaartje hier, een pianootje daar en hier en daar ietsiepietsie ruimte voor kleine instrumentale details. De liedjes zijn ook niet de vrolijkste, denk in de richting van Elliott Smith, Damien Rice of een Sufjan Stevens. En dan is er nog die breekbare stem. De liedjes werden al in 2007 op uitnodiging (lang leve het internet!) opgenomen in de Amerikaanse studio van Robby Baier. Een gastbijdrage is er bijvoorbeeld van Marla Hansen (My Brightest Diamond). De opnames worden nu door Volkoren (van at the close of everyday en Brown Feather Sparrow) uitgebracht. Ik denk dat ik met namen genoeg gestrooid heb om de juiste lezers te prikkelen. Ze zullen niet teleurgesteld worden. Of ik ooit naar hem live zal gaan kijken durf ik echter te betwijfelen, zelfs na een uitnodiging van het label. Al dit gevoeligs verlangt naast de muziek absolute stilte, en het Nederlands kwekkende publiek kennende vrees ik het ergste.

mij=Volkoren / Munich