Ik was op vakantie in Frankrijk en dan is het leuk om naar een hypermarché te gaan waar je niet alleen de benodigde boodschappen kunt doen, maar ook een enorme non-food afdeling hebt waar je je best even kunt vermaken. De cd’s kwamen als eerste en ik zag weer wat ik altijd al wist. Waar wij Marco Borsato en Bløf in de top zoveel hebben staan, hebben de Fransen zo ongeveer de hele top zoveel vol met landgenoten. Er komen vast heel veel goede dingen uit Frankrijk, maar ze blijven voor mij vaak onzichtbaar. Beginnen aan Franse muziek gebeurt bij mij alleen op aanraden van iemand anders of er moet een cd’tje op de deurmat vallen waar ik iets over moet schrijven. Kimlico is een band uit Parijs van wie de tweede EP onlangs op mijn deurmat viel. Het viertal beroept zich in hun biografie op Engelse invloeden en de moderne Franse scene en daarmee lijkt het zich te willen verenigen met het beste uit twee werelden: de UK indie pop-rock en zoete, gladde Franse elektronische melodieën. De zang is voornamelijk in het Frans, mysterieus, geheimzinnig en bijna als vanzelf een beetje sexy. Subtiel gitaarwerk, een uitgebalanceerde bas en een rustige drummer completeren het geheel. Moeilijke hermetische beginnetjes of tussenstukjes en verrassende onrustige momenten lossen altijd weer op in een gedetailleerd, maar melodisch geheel waardoor alles goed afloopt. Met Kimlico zelf zou het ook wel eens heel goed kunnen aflopen.
mij=Eigen Beheer