Kimya Dawson – Alphabutt

Laatst zei ik tegen een vriendin die geen kinderen wil iets over mijn eigen situatie waarin een kind binnen enkele jaren niet zo heel erg ondenkbaar meer is. Ze schrok zich kapot en dat snap ik wel. Want ik zie mensen met kinderen veranderen op een manier waarop ik niet wil veranderen, mocht ik een kind krijgen. (En zij niet wil dat ik verander.) Ik heb een hekel aan blikvernauwing, dus ik blijf wie ik ben, maar heb dan een kind. Zoiets. En mijn lief denkt er net zo over, dus dat is geregeld. Iedereen die zegt dat dat een illusie is, wil ik voorlopig niet horen. Dat bepaal ik zelf wel. Iemand die het met me oneens zal zijn is Kimya Dawson, die ik hoog heb zitten, maar op haar nieuwe plaat als moeder toch echt te ver gaat. Alphabutt is een kinderplaat met kinderliedjes gemaakt door een moeder – mocht je denken dat Dawson altijd al kinderliedjes heeft gemaakt, dan weet je nu dat dat niet zo is – en ik kan me niet voorstellen dat er een volwassene is die met plezier naar deze kinderplaat gaat luisteren. (En dat terwijl Dawsons liedjes voor Juno zo wonderschoon waren…) Dubbel opgenomen zangstemmen die hetzelfde zingen, met voor kinderen een geinige, maar voor grote mensen een beroerde timing en tot overmaat van ramp de baby van Kimya Dawson – ongetwijfeld het allerliefste kind op aarde – die de hele plaat door door de opnames heen ‘zingt’. Nee, op een paar uitzonderingen na – de slaapliedjes in het midden van de plaat zijn eigenlijk wel lief – is dit een plaat van een moeder die niet hetzelfde is gebleven toen haar eerste kind geboren werd. Niet erg, maar ik kan er niet tegen. Misschien als ik zelf ooit dat kind krijg, maar dan nog voer ik hem of haar liever The Beatles.

mij=K-Recs / Konkurrent