Ik moest even met mijn ogen knipperen, maar het stond er echt. Kina Grannis had beleefd geweigerd een contract te ondertekenen bij het toch niet misselijke Interscope. Ze prefereerde haar debuutplaat in eigen beheer uit te brengen. Op die platendeal had ze recht omdat ze in 2008 de Crash The Superbowl competitie van Doritos gewonnen had, maar Grannis had het idee dat ze het als independent beter tot haar recht zou komen. Dat zal vast een van de redenen zijn dat haar cd Stairwells er wat langer over deed om de oceaan over te zwemmen naar het Nederlandse. Grannis schijnt zelf een potpourri te zijn van Japanse en West-Europese afkomst, ze klinkt poepieglad-Amerikaans. Ik vraag me af of ze het daarmee ver gaat schoppen in Nederland. Door de bank genomen komen dit soort singer/songwriters niet veel verder dan een showcaseje in Amsterdam. Daarna hoor je er weinig meer van. Toch zou het (eigengereide) doorzettingsvermogen van Grannis er best eens voor kunnen zorgen dat ze het wel redt. Met de liedjes op Stairwells is in ieder geval – ook al is het gros wel extreem braaf – niets mis. Ze zit qua sound in de buurt van Jewel en die heeft in Nederland uiteindelijk ook voet aan de grond gekregen. Bovendien heeft Grannis behalve een prachtig koppie ook een erg prettige stem. Die is net niet aalglad, waardoor het toch een tikkie geloofwaardiger wordt. Een liedje als “In Your Arms” is vederlicht, maar het subtiele raspje en de slim gekozen harmonieën maken het toch tot een prettige luisterervaring. Daarnaast is Grannis duidelijk niet een one-trick-pony. In de twaalf liedjes stopt ze voldoende variatie om je niet het idee te geven dat je twaalf keer naar Anna Doorsnee zit te luisteren.
mij=One Haven / Rough Trade
4 reacties