Een gevaarlijk Frans eenmansorkest noemde ik King Automatic in een vorig stukje. Dit doordat hij zijn trashy bluesy garagerock op je afvuurt en een wereld creëert waar het leven niet al te lief is. Maar ja, na drie albums en een behoorlijke stapel singles lijkt hij er genoeg van te hebben: King Automatic 2.0 ziet het licht. Althans dat zou je denken, als je de hoes bekijkt. Het is echter King Automatic zelf die je in meerdere gedaantes stoer toekijkt. Hij verzorgt op Lorriane Exotica de vocalen, beroert de gitaar, keyboards en drums en neemt ook nog de percussie, harp en accordeon voor zijn rekening. Ga er maar aanstaan! Er zijn echter nog wel wat gastmuzikanten die in enkele nummers hun kunnen mogen toevoegen met een banjo, trombone en vooral vocalen. Onder de veertien liedjes die dit album telt bevinden zich vier covers die op zich niet opvallen tussen de songs die hij zelf schreef en arrangeerde, en die Rich Deluxe (heeft op het album verder slechts een backing vocals-rol) voorzag van een tekst. Wat wel opvalt zijn een viertal Franstalige songs waarvan “La Vampira Del Raval” mijn favoriet en albumprijsnummer is. Het lijkt me een typisch nummer waarop de dansvloer uit hun dak kan gaan. Maar zoals de albumtitel Lorraine Exotica al belooft is er toch wel wat veranderd in het geluid. Het lijkt voller geworden, het is spannender, het is exotischer; er gebeurt veel. Lorraine Exotica is een feestelijk muzikaal samensmeltingsavontuur van diverse stijlen zoals we dat te weinig tegenkomen in de hedendaagse muziekwereld. En dit alles in een lekker rock ‘n’ rollsfeertje.
mij=Voodoo Rhythm Records