King Creosote & Jon Hopkins – Diamond Mine

Marcel Brand. Het is alweer twee jaar geleden dat de zanger van Club Diana overleed. Als ik mijn platenkast inloop valt mijn blik al snel op het rijtje cd’s van zijn hand. Het wordt wat mij betreft tijd voor een mooi cover/compilatie tribute op dubbel-cd. Deze week was Brand weer niet ver weg. King Creosote (een Schotse DIY-held) hoeft daarvoor slechts zijn mond open te doen. Eenzelfde fragiele, zelfs wat bibberige snik. Een goudeerlijke stem. Met vergelijkbare melodieën. De Schot krijgt op deze ep hulp van Jon Hopkins, geniale knoppendraaier waarvan ik ook in de toekomst belachelijk grootse daden verwacht. Hopkins stelt zich hier bescheiden op, hij brengt slechts zijn typische laagje elektronische (lip)gloss aan. Soms letterlijk, luister hoe het op z’n Notwists knisperende hoogtepunt “Bubble” halverwege als het ware gaat glanzen en “zingen” door Hopkins spacy manipulaties met stem en synths. In slimme interludes tussen de folkliedjes door doet Hopkins nog meer aardige dingen, hij is niet voor niks tevens een goed pianist. Maar uiteindelijk is dit vooral King Creosote’s feestje. (Misschien omdat ik hem nog niet zo goed kende). Zijn liedjes zitten tekstueel vol kleine, maar lekker sentimentele emoties. Zo zingt hij in “Bats In The Attic”: ‘growing silver in my sideburns, I’m starting to unravel’. Later begint een meisje mee te zingen en laat King Creosote af en toe zijn stem overslaan; een even etherisch als eerie sfeertje dat we kennen van Sufjan Stevens. (Al zingt die op zulke momenten over seriemoordenaars). King Creosote daarentegen is een handen uit de mouwen-man, begaan met het lot van de wereld. Zoals Marcel Brand. ‘You and I we once looked fine’.

mij=Domino / Munich