Ik lees ze niet vaak, maar áls ik ze lees dan weet ik vaak ook meteen weer waarom ik ze ook alweer niet las. De muziekbladen. De ene maand een interviewtje met Kane, de volgende maand een interviewtje met U2 en wellicht volgende maand een interview met Coldplay. Om heel eerlijk te zijn interesseert me dat allemaal voor geen meter. En dat de meeste muziekbladen dan bijna failliet zijn sterkt me in de gedachte dat er heel weinig mensen zijn die al die interviews met al die megazutte bands lezen en er voor willen betalen. Maar vorige week liet ik me bij de kapper weer eens verleiden tot het lezen van zo’n muziekblad. Het ging over de nieuwe cd van King Creosote. En er stond letterlijk het volgende: “Rocket D.I.Y. is de opvolger van het vorig jaar verschenen debuutalbum, “Kenny en Beth’s Musakal Boat Rides”. Ik veegde mijn ogen nog eens uit en las het nog eens. Het stond er echt. Maar wat is er dan gebeurt met die andere 26 albums die Kenny Anderson gemaakt heeft, zo vroeg ik me af? Goed, een foutje is menselijk, maar toch. Wat zeker geen foutje is was de conclusie dat het een erg fijn cd’tje is, deze laatste boreling van King Creosote. Mits je van de soort elektronische akoestische folk houdt die Kenny samen met zijn vrienden maakt. Het is de muziek die je graag draait aan het einde van de week. Als je met je biertje op de veranda over de grazige weides in de verte zit te staren.
mij=Fence / Munich