Gothic metal is niet aan mij besteed. Ook niet als het fantastisch in elkaar zit en er op hoog niveau wordt gemusiceerd. Het doet me eenvoudigweg niet veel. Met ënën uitzondering: Kingfisher Sky. Hun debuut Hallway Of Dreams beviel me uitstekend en bij opvolger Skin Of The Earth is dat niet anders. De begeleiding hoeft niet altijd kamerbreed en zwaar bombastisch te zijn. Ja, normaal gesproken is dat juist wel mijn pakkie-an, maar waar de zang al veel bombast met zich meebrengt is dat net teveel van het goede voor mij. Kingfisher Sky komt net als de vorige keer met lekker folky elementen, zoals het middeleeuwse tokkelwerk in “Rise From The Flames”, waar het soms zelfs aan Ritchie Blackmore doet denken. Elders zijn fraaie proggy passages te vinden, soms is het bijna pop. Het gitaarwerk, hoe fraai ook, is een van de elementen in de muziek en niet zoals meestal het allesoverheersende element. Juist daardoor vallen de afwijkende passages meer op. Sinds de vorige keer zijn er heel wat bezettingswisselingen geweest, maar dat hoor je eigenlijk amper. Hooguit is de gelaagdheid nog wat verdiept. De basis ligt nog steeds in de gothic metal en dat is ook niet te missen, maar de akoestische feel in veel van de nummers, de magistrale zang van Judith Rijnveld en de proggy overgangen maken dat Kingfisher Sky een bijzondere plek heeft in het Nederlandse metallandschap. Skin Of The Earth zal daar ongetwijfeld aan bijdragen.
mij=Suburban
2 reacties