Hoe zat het ook alweer. Drie broers. Een neef. Een alcoholistische vader die rondreist en het evangelie verkondigt. Iets met wonen in een auto. Ergens in het zuiden van de Verenigde Staten. Gospel zingen. Beetje blues spelen, beetje Allman Brothers en Lynyrd Skynyrd kopiëren. Lang haar, baarden en beroerde kleding. Bla bla. Het gaat hier over Kings of Leon, dat u het even weet. Ergens heeft een marketingman van de platenboer zich uit zitten leven, dacht ik altijd. Ik geloofde er geen reet van, wat een gelul. Wat een marketingbullshitgebabbel. En dus stopte ik een beetje cynisch “Aha Shake Heartbrake“, hun nieuwe cd, in mijn cd spelertje. Maar vreemd genoeg was na drie nummers mijn cynisme verdwenen. Want zulke out-of-time muziek maken, dat is kek. Daarvoor moet je doorgaans in Bilthoven zijn, maar nu dreunde het hier door mijn kamertje. Ze klinken inderdaad als Lynyrd Skynyrd en de Allman Brothers, maar dan anders. Ze blijken zowaar een eigen stijl te hebben! Woei! Gruizige gitaartjes, een stem alsof de zanger net een slof sigaretten opgegeten heeft bij zijn ontbijt. En de deuntjes die ze spelen zijn kek, innovatief bijna. Tempowisseling hier, tempowisseling daar. Mooi liedje hier, gruizig liedje daar. Kek gitaartje links in mijn speaker, gruizig dreuntje rechts. Toen de cd afgelopen was zette ik hem nog eens op. Dit keer een beetje harder. Balkondeuren open. Mensen die swingend onder mijn raam door liepen. Rock en Roll, daar is eigenlijk toch niets mis mee. Nee. De Kings of Leon hebben gedaan wat The Vines, The Hives en The Strokes niet gelukt is. Een tweede album maken dat niet in herhalingen vervalt, een tweede album maken dat niet verveelt. En dat is niet alleen goed, dat is super!
mij=Sony