De afgelopen vijf weken ben ik bezig geweest met routineus voeden, luiers verschonen en het in slaap wiegen van mijn jongste spruit. Gebroken nachten maken je tolerantieniveau aanzienlijk lager en tel daarbij op het af en toe bittere geluid van een kleine huilende koter en een soort haat-liefde-verhouding is geboren. Waarbij natuurlijk de liefde overheerst. Een beetje vreemde parallel met Alpine Static Kinski‘s tweede Sub Pop-release, maar ook zij zadelen me op met uiteenlopende gedachten. Deze CD, die de afgelopen periode in mijn autoradio woonde, liet me aanvankelijk het volume flink opschroeven maar even later ook resoluut de ‘uitknop’ indrukken. Schoonheid en irritatie tegelijk. De instrumentale rock doet soms denken aan de Nederlandse band 35007, maar dan zonder ruimtereis. Aan stonerrock met een indie-geluid. Of aan krautrock en grunge tegelijk. Repetitie en dynamiek: de grenzen worden opgezocht en soms duiken de Kinki’s er vol enthousiasme overheen, zoals in het overbodige einde van openingsnummer “Hot Stenographer”. Echter de Slint-achtige schoonheid van het slotnummer (“Wake Nusa”) maakt veel goed. De drie jongens en het ene meisje van Kinski hebben een instrumentaal groeibriljantje afgeleverd die mij nog steeds aangenaam laat dolen in het niemandsland tussen haat en liefde. Waarbij natuurlijk de liefde overheerst.
mij=Sub Pop / Konkurrent