Het derde album in vier jaar, dat presteren maar weinig bands tegenwoordig. En dan is het ook nog eens razend complexe proggy blackmetal, van het type minstens 15 keer luisteren voordat er een recensie geschreven kan worden. Heb ik ook gedaan natuurlijk. Nee, echt! Vond ik niet zo’n probleem aangezien het titelloze debuut mijn favoriete album van 2008 was, en ook de opvolger – hoewel nog complexer en ontoegankelijker – stond in de jaarlijst van 2009. Big shoes to fill, zeggen ze dan, maar Krallice lukt het met gemak. Op Diotima kiezen ze weer voor iets meer melodie en minder voor techniek, en die keuze is de juiste. De band heeft werkelijk een superieur melodiegevoel waarbij de gitaristen op volle snelheid tegen elkaar inspelen. Hypermelodieus over een blastspeed, de ene prachtige riff na de andere. En dan die wanhopige blackmetalkrijs om het af te maken. Net als op de vorige twee albums, kun je dan zeggen in een kritische bui. En dan heb je bijna gelijk. De voornaamste verandering zit hem in de toevoeging van de brute grunt van de bassist, en het blijft ook na 15 keer luisteren onduidelijk of dat wel een verbetering is. Krallice had altijd iets ongrijpbaars over zich heen; meer wanhoop dan agressie. Met de grunt erbij wordt het totaal geluid iets richting aardse deathmetal geduwd. Maar beter of slechter, feit blijft dat er een ideeënrijkdom op je afkomt waar je eng van wordt. Een massieve muur van geluid, een bombardement aan prikkels waardoor ook dit Krallice album een veeleisende aangelegenheid is geworden. Maar daar is nog nooit een album slechter van geworden. En let op die geniale dodelijke versnelling op 10’40” in “Telluric Rings”!
mij=Profound Lore
2 reacties