Hoewel er voor de komende tijd meer dan genoeg opwindende releases op stapel staan, kan ik het niet laten om alsnog een aantal van mijn favoriete albums van het afgelopen jaar onder de aandacht te brengen. Aangezien het gros hiervan schromelijk over het hoofd geziene releases betreft, kan de altijd naar nieuwigheden hongerige muziekliefhebber gerust zijn: deze albums zullen nog even vers en – met een vies woord – relevant aandoen als ten tijde van de originele release.
Zo vind ik het bijvoorbeeld onbegrijpelijk dat het prachtige, tijdloze Dark Black van de in Londen woonachtige Amerikaanse zangeres Kristina Train geruisloos aan de Nederlandse stations is voorbij gegaan. De met een fluwelen stem vol hartzeer gezegende Kristina probeerde het ooit al eens eerder in 2009 op Blue Note, maar kwam destijds niet boven het maaiveld vol Amy's, Duffy's en Norahs uit. Gelukkig liet ze zich niet ontmoedigen en nam ze met Dark Black op indrukkende wijze revanche. Het leverde haar veel lofzang in de UK en een welverdiende spot bij Later With Jools Holland op. De titeltrack laat meteen horen waarom dit hét alternatief was voor dat in retrospectief toch wel tegenvallende coveralbum van Rumer. Andere favoriete tracks zijn het galmende “Dream of Me” (kon zo op de Mulholland Drive soundtrack), de fijne Band Of Horses-cover “No One's Gonna Love You” en de schaamteloze tearjerker “Saturdays Are The Greatest” (het melancholische zusje van Lou Reed's “Perfect Day”). Ik hoop dat in het vervolg niemand mij meer vraagt: 'Kristina wie?'
Bij Saint Etienne hoef ik dat hopelijk niet meer uit te leggen. Toch? Of is het dit Britse Poptrio – die hoofdletter P is bewust – rondom zangeres Sarah Cracknell dan toch gelukt om zo'n dertig jaar uit het vizier van de liefhebber te blijven? Mocht je ze echt niet kennen en niet vies zijn van een Portie Pop, dan is het vorig jaar verschenen album boordevol Puntige Popliedjes Words And Music By Saint Etienne als kennismaking een regelrechte aanrader. Wat ik zelf zo fraai vind aan dit album is dat het een soort ode aan de Popmuziek is. In de openingstrack “Over The Border” wordt dat meteen al duidelijk in het parlando waarin Sarah mijmert over de rol die de muziek in haar leven heeft gespeeld: 'I was in love / and I knew he loved me because he made me a tape / I played it in my bedroom / I lived in my bedroom / all of us did'. Ik zou zo de hele tekst willen citeren, zo mooi en zo herkenbaar. Een album vol met dit soort ode's: van de tintelende spanning vlak voor een concert (“Tonight”) tot discuzeuren over muziek op internetforums (“Popular”).
De laatste aanrader van deze reeks is voorlopig – mag ik hopen – alleen verkrijgbaar via import. Dat is een klein beetje balen, want de verzendkosten voor een pakketje uit Zweden zijn de afgelopen periode aardig de pan uitgerezen. Toch is het derde album van de hoogblonde vamp-in-wording Amanda Jenssen zeer zeker die kosten waard voor de liefhebber van rock met vaudeville invloeden. Voor degene die niet terugschrikt van hier en daar een fijn toefje bombast. Ooit verliezende Idols-finaliste, maar inmiddels uitgegroeid tot een zelfverzekerde dame die af en toe een fijne rauwe strot kan opzetten. Hymns For The Haunted roept bij mij prettige associaties op met o.a. Nicole Atkins, Concrete Blonde en Dévics. In een eerlijke wereld was het door een denderende Bo Diddly beat ondersteunde prijsnummer “Dry My Soul” haar internationale doorbraaksingle geweest. Maar de wereld is oneerlijk. Net als veel te hoge verzendkosten.
mij=Mercury / Island / Epic & Import
4 reacties