Laat je vooral niet op het verkeerde been zetten door het Australische La Bastard. Twee dames, twee heren die op de hoes poseren (inclusief een lp-lay-out) alsof ze de sixties zelf uitgevonden hebben. Klopt geen moer van. Ook is het lastig zoeken naar de titel. Ik dacht eerst aan The Fabulous Sounds Of La Bastard of in een tweede geval aan La Bastard Play Songs Of Pleasure And Pain, zoal op de achterkant staat te lezen. Het blijkt echter gewoon La Bastard te zijn. La Bastard maakt muziek met een drive, een uptempo gitaarsurfdrive waarbij gitarist Ben Murphy mag laten horen wat hij in huis heeft. Daarnaast is er een prima ritmesectie en een zangeres die van wanten weet. Anna Lienhop klinkt als een Skunk in de overdrive, ze lijkt niet te stoppen. Dat laatste is in mijn ogen ook het probleem van het kwartet, want La Bastard lijkt hierdoor aan te sluiten bij het effectbejag van het pornaboek 50 Shades of Gray. Bij de track “Ah….” lijkt ze genomen te worden door de twee andere bandleden en dit dan ook dolgraag met ons te willen delen. Zouden er geen geluidsdempers bestaan voor zangeressen als Lienhop? Ik zou bijna zeggen dat ik dit niet trek, maar dat zou verkeerde gedachten op kunnen roepen. Het is jammer dat een stem zo afleidt, liever had ik een vijfde bandlid gehoord met een orgel en net wat meer afwisselende liedjes, dan was ik hier ongetwijfeld veel positiever over geweest.
mij=Off the Hip / Clearspot
4 reacties