Ik kan me een interview op de inmiddels verdwenen website Spinner herinneren waarin ene La Roux zei niets meer met synthpop te hebben. Dus, beste Elly Jackson, wat schotelt u ons voor op uw tweede album? Een hoop geile titels (“Cruel Sexuality”, “Sexotheque”), maar uiteindelijk toch weer gewoon steriele synthpop. De productie is wat moderner geworden, maar nog steeds niet opvallend. Terwijl ik Trouble In Paradise op mijn mp3-speler stuivertje laat wisselen met London Grammars Remixes 2 (hoeveel delen zouden er nog als zoethoudertje uitkomen tot die band een keer fatsoenlijk tourt?) bedenk ik mij: ook La Roux is zo’n band die ideaal remixmateriaal is. Van het eerste album kwamen talloze goede remixes uit en ook dit tweede album heeft diverse goede liedjes in een saai jasje. De twee langste nummers “Let Me Down Gently” en “Silent Partner” bijvoorbeeld, met een lekkere instrumentale tweede helft die vermoedelijk dansbaarder kan. En “Uptight Downtown” swingt fijn. La Roux’ stem klinkt wel wat minder smachtend, minder geforceerd. Het scherpe randje is eraf, wat ik goed vind. Bij een liedje als “The Feeling” waarin dat schelle nog wel in de melodie zit, is er een badkamer-achtig echoeffect over de zang heengegooid. Kortom, La Roux klinkt ietsje volwassener, minder ‘young, foolish and green’, zoals ze zelf al zingt, maar wel redelijk oppervlakkig. “Sexotheque” had meer kans gemaakt als de tekst niet gewoon over een hoerenloper ging. “Tropical Chancer”, nota bene met een sample van Grace Jones, klinkt teveel als Daft Punk. Het grootste probleem aan Trouble In Paradise is de sfeer. Je hoort aan een liedje als “Kiss And Not Tell” af dat het niet echt in een vrolijke periode is ingezongen. Zoals u al elders kon lezen is La Roux’ vaste producer Ben Langmaid afgezwaaid en was de bevalling van dit album vrij zwaar. Ik hoop dat de remixes snel komen, en dat La Roux zich op een derde plaat écht eens van een andere kant zal laten zien.
mij=Polydor
4 reacties