Ik zal er eerlijk voor uitkomen dat van alle Britse triphopformaties Lamb mijn favoriet is. Dus ieder nieuw album van de band kan op mijn enthousiasme rekenen. In 2014 bracht Lamb Backspace Unwind uit, alweer het zesde album van het Britse duo. Sinds 5 (uit 2011), het eerste album wat ze maakten na de break-up in 2004, klinkt de band sowieso als herboren. Waar oude albums vaak het resultaat waren van een felle muzikale strijd tussen producer Andy Barlow en zangeres Lou Rhodes, lijkt na hun hereniging alles muzikaal op zijn plaats te vallen. De drie prachtige folkplaten die Lou Rhodes na de split uitbracht zullen hier ongetwijfeld aan bijgedragen hebben. Ze leverde hiermee een duidelijk visitekaartje af. Eén waar Barlow muzikaal niet om heen kon. Een tweede verklaring voor het hernieuwde enthousiasme is ongetwijfeld dat de band tegenwoordig zowel zakelijk als creatief zelf de touwtjes stevig in handen heeft. Dit maakt Lamb anno 2014 organischer en het spelplezier dat de band live uitstraalt – hun Paradiso optreden in november was een van de mooiste concerten die ik het afgelopen jaar zag – hoor je terug op deze zesde langspeler. Dat wil niet zeggen dat Lamb nu radicaal anders klinkt. “What Makes Us Human” en “Nobody Else” klinken als vanouds. Maar er is veel ruimte voor introspectieve nummers als “As Satellites Go By”, “Seven Sails”, “Only Our Skin” en het slechts door een spookachtige piano begeleide “The Caged Bird Sings”. Nummers die met akoestisch arrangement zo op een van de solo-albums van Rhodes hadden kunnen staan. Met opener In Binary met een heel ‘vies’ intro en titeltrack “Backspace Unwind” laat Lamb echter horen ook nog steeds het patent te hebben op hun ‘signature sound’. Het maakt van Backspace Unwind een van de avontuurlijkste albums uit hun carrière. En naar mijn ‘bescheiden’ mening sowieso een van de mooiste albums van afgelopen jaar.
mij=Strata