Het siert Kurt Wagner, voorman van Lambchop, dat hij immer nieuwe wegen zoekt. Als je geen Ramones bent, is het ongezond om steeds hetzelfde trucje uit te halen. En hoewel Wagner c.s geproefd heeft aan rauwe Americana, min of meer barokke pop, gelikte country en soulvolle rhythm & blues, was er altijd die stem. De donkere, melancholieke bariton die, ongeacht de stijl waarin hij ingebed was, Lambchop tot Lambchop maakte. En laat het nou net die stem zijn, waarmee Lambchop iets ander uitprobeert. Zoals Neil Young begin jaren tachtig de vocoder omarmde op het curieuze album Trans en, exact drie decennia later, My Morning Jacket hun country deels verruilden voor disco en dub voor Z, zo gaat Kurt Wagner op Flotus aan het experimenteren met zijn stemgeluid. Ongetwijfeld als vervolg op het niet onaardige HecTa-project uit 2015, waarbij hij met elektro en zelfs techno in de weer was. De vraag is nu natuurlijk: heeft het gewerkt? Welnu, in het langste stuk op Flotus, het ruimt achttien minuten klokkende The Hustler, klinkt Wagner zoals we hem kennen: warm en donker. In de daaraan voorafgaande tracks klinkt vooral die vocoder door. En of het nu daar aan ligt of niet, maar “The Hustler”, een soort krautrock-achtige nachtclubballade, is het hoogtepunt van de plaat. Alle andere tracks worden, hoe goed ze verder ook zijn, onderuit gehaald door die stemexperimenten. Dat – en voor mijn gevoel alleen dat – zorgt ervoor dat Flotus eerder als Kurt Wagners Trans de geschiedenis in zal gaan, dan als zijn Z.
mij=CitySlang
File: Lambchop – Flotus
File Under: Fuck the vocoder