Als mensen een uitdaging zoeken, vinden en aangaan, dan is dit lovenswaardig. Maar een uitdaging aangaan wil natuurlijk nog niet zeggen dat het resultaat altijd geslaagd is. Lambchops’ Kurt Warner zocht en vond zijn uitdaging in het elke dag schrijven van liedjes. Vanaf de zomer van 2002 tot het einde van de daarop volgende winter stortte hij zich op deze uitdaging. Geen idee of deze prestatie goed is voor een vermelding in het Guinness Book of Records , de platen die het opgeleverd heeft komen daarvoor in ieder geval niet in aanmerking. Zeker Aw C’mon is van tijd tot tijd bijna slaapverwekkend. Zo’n plaat die je op repeat zet tijdens een avond lang dineren met vrienden, maar waar de muziek niet de storende factor mag zijn. Geen Sky Radio dus, want daar komt altijd wel iets langs dat irriteert, of wel een wel hele beroerde plaat ofwel reclame. Aw C’mon blinkt uit in georkestreerde veilige liedjes die in een rustig tempo voortkabbelen en waarin Warner zingt als ware hij de blanke Barry White. Het instrumentale “Timothy B. Schmidt” redt de plaat nog een beetje. No, You C’mon lijkt wat dat betreft een stuk lekkerder af te trappen, met in “Sunrise” eindelijk eens iemand die hamert op zijn electrische gitaar, maar helaas is het van korte duur. Het tempo ligt iets hoger, maar het krijgt pas echt pit in “About My Lighter”, waarin de geest van Lou Reed ronddoolt en het afsluitende uptempo “The Producer”. Deed Warner dit maar wat vaker. Het is prijzenswaardig dat Warner de uitdaging aangegaan is, het resultaat valt tegen.
File: Lambchop – Aw C’mon / No, You C’mon
File Under: Diner-Cds-met-oprispingen