Tja, wat moet ik hier nou van zeggen? Om te beginnen maar dat Land Of Tales alles goed doet: niet te brave en ook niet te ruige gitaren, refreinen die erom smeken meegezongen te worden, de beproefde volgorde coupletje-refreintje-coupletje-refreintje-bruggetje-refreintje-fade out, een zanger met een wat nasale stem met voldoende bereik voor steviger songs én aanstekerballads, toetsen voor het stadiongehalte. Maar u snapt al waar het naartoe gaat: het heeft nergens uitschieters. Niet naar beneden, maar ook niet naar boven. In Finland zullen ze vast heel verguld zijn met wat deze landgenoten laten horen, daarbuiten ligt niemand er wakker van. Ik ook niet. Hmm, en nu is mijn recensie ernstig aan de korte kant. Dan kan ik nog een paar songs gaan noemen, maar dat valt niet mee als er niets opvalt. Ik kan het over de productie hebben, maar die is goed maar wederom – juist. Het uiterlijk van de heren dan? Hmm, ruig bekapselde mannen die nors en quasi-nonchalant in de camera kijken. Hmnee dus. Ach, weet je wat? Ik laat het hier gewoon bij.
mij=Frontiers / Rough Trade