Alleen om het hoesje van That Creepy Hope on Love zou je deze plaat eigenlijk al aan moeten schaffen. Binnenin het boekje staan ook nog twee mooie tekeningen van de hand van de tekenaar Eli. Kan zo aan de muur, maar helaas leven we in de tijd van de Cd en niet van de LP dus we moeten het doen met 12x12cm. Lansbury vult haar debuutplaat met vooral so(m)bere gedragen liedjes in de lijn van de kamerpopmuziek van de Tindersticks. Zanger/gitarist Javier Otero is voorzien van een nog donkerder stem dan Stuart Staples en komt af en toe zelfs uit op de asgrauwe weemoedige dieptes waar Mark Lanegan ronddoolt, al vraag ik me af of Otero als hij gewoon praat ook zo’n door drank en sigaretten gevormde stem heeft of dat hij zich aangeleerd heeft zo te zingen. Desalniettemin: aangenaam klinkt het allemaal wel. Helemaal als Otero in “Dragon” het duet aangaat met Conchi (wie? zegt u en ik met u) die gezegend is met net zo’n zoete en breekbare stem als Emiliana Torrini (wie zegt u, maar ik niet deze keer). Gelukkig staat That Creepy Hope On Love niet allleen vol droefneuzen muziek en sluit de plaat af met een knal (“The Birthday Boy”) in plaats als een nachtkaars uit gaan.
File: Lansbury – That Creepy Hope On Love
File Under: Tussen Tindersticks en Mark Lanegan