Larry Graham & Graham Central Station – Raise Up

Als je muziekleven er eentje was van “seks, drugs and rock ‘n roll”, en je overleeft dat, dan moet je als Amerikaan wel in de Here raken. Ondanks dat dat waarschijnlijk lichamelijk een stuk gezonder is, wordt de creativiteit er alleen vaak niet beter op. Zo verging het ook funkman Larry Graham, ex-bassist van de roemruchte Sly & The Family Stone en bekend van de zogenaamde slapping-bastechniek. Hij zocht sinds 1985 zijn heil bij de Jehova Getuigen. Een plek waar Prince inmiddels ook onderdak heeft gevonden. Is het toeval dat Graham een van zijn ontdekkers was? Maar goed, ik heb het hier over de wederopstanding van Graham, zijn laatste album stamde uit 1998 en nu is hij – nadat hij met de Graham Central Station weer optreedt – toe aan een album. Van de dertien tracks op Raise Up zijn er drie al eerder door hem uitgebracht, er is één cover van Stevie Wonders “Higher Ground” en er zijn drie nummers met Prince. Nadat ik in het cd-boekje iets gelezen heb over Grahams moeder (bedankt ma!) en over zijn kerk (hup God!), begin ik wat huiverig aan de plaat. Dat blijkt niet onterecht te zijn, want het lijkt wel of ik in een Braziliaans carnaval ben terecht gekomen. Hierna moet er nog even gebasst worden en dan begint de funk echt. Waar in mijn ogen van de betere funk de seks bijna af moet druipen, is Graham echter behoorlijk clean. Hij staat kennelijk niet voor niets in een wit pak op de hoes. De nummers waarin Prince meedoet (gitaar, drums, sporadische keyboards en achtergrondvocalen) zijn het meest interessant. Dan is het alsof er nog iets te sexymotherfucken valt. Op andere momenten lijkt de gospel herboren en hoewel daar op zich weinig mis mee is, krijg ik het gevoel dat er constant een rem opstaat. Nee, Graham zal het live prima doen (fijne stem heeft de man trouwens), maar ik vind zo koud uit de speakers het toch allemaal te weinig spetteren.

mij=Moosicos