Je kunt alles zeggen over Laura Marling, maar niet dat ze niet productief is. Ze is net vijfentwintig en is met Short Movie al aan haar vijfde album toen. Tussen de eerste vier zat geen zwakke broeder en ook Short Movie is helemaal raak. De basis is vrouw met gitaar, maar om die basis tovert Marling dertien liedjes vol variatie en ligt de voorspelbaarheid aan een horizon waar ze nooit langs zal zeilen. Zo zit in het gejaagd klinkende “False Hope” bijvoorbeeld een mooi stukje praatzang uit de Anne Clarke-school. En in meer liedjes komt ze verrassend uit de hoek. Zonder daarbij te hoeven forceren. Ik kan me zo voorspellen dat menig singer-songwriter stik jaloers zal zijn op het gemak waar mee Marling de fraaie liedjes uit de mouw schudt. Je zou niet zeggen dat hier een zangeres aan het woord is die sinds haar laatste plaat een tijd lang heel slecht in haar vel zat toen ze aan de oostkust van Amerika woonde. Ik heb het idee dat Marling een deel van de songs van Short Movie dit keer niet op akoestische gitaar schreef maar op de elektrische. Ze krijgen daardoor wat minder een ‘Joni Mitchel’-feel. Niet dat daar wat mis mee is, maar het geeft Short Movie meer afwisseling en surprises die ik niet gelijk thuis kan brengen. Zo peins ik al een week waar “Gurdjieff’s Daughter” me nu aan doet denken, maar ik kom er maar niet op. Bij “Don’t Let Me Bring You Down” lukt me dat wel: daar klinkt overduidelijk Fiona Apple in door en daar is niets mis meer. De mooiste vertelling zit midden op de plaat. Dat is het bijzondere “Strange”, een verhaal richting een getrouwde man, met vanuit ‘haar’ oogpunt de intrigerende regels: ‘Should you fall in love with me, your love becomes my responsibility and I can never do you wrong. Do you know how hard that is?’ Van Laura houden is in ieder geval niet moeilijk.
mij=Virgin