Op haar zeventiende leverde Laura Marling met Alas, I Cannot Swim een, helemaal gezien haar leeftijd, bijzonder sterke plaat af. De aansluitende optredens die ik zag na die plaat deden mij al vermoeden dat dit geen eendagsvlieg singer/songwriter zou worden en haar nieuwe plaat I Speak Because I Can bevestigen andermaal dit vermoeden. Dit meisje (of moet ik al vrouw zeggen nu ze twintig is) gaat uiteindelijk een grote worden. De single “Devil’s Spoke” is smaakvol gearrangeerd en laat gelijk horen dat de groei van Marling stug doorgegaan is. In niets klinkt ze als de twintigjarige die ze nog steeds is. Het geluid van I Speak Because I Can is rijker en verzorgder, maar Marling was -gelukkig- wel zo verstandig dat ze zich niet heeft vergaloppeerd aan alle mogelijkheden die er vast voor haar waren in de studio en door -wederom- de hulp van Markus Mumford en de zijnen ook helemaal niet onlogisch was geweest. De manier waarop ze nu bijvoorbeeld “Ramblin’ Man” opbouwt en afbreekt is prachtig. Maar ook relatief kaal, zoals in “Blackberry Stone” of “Goodbye England (Covered In Snow)”, weet ze de juiste accenten te leggen waardoor I Speak Because I Can nooit verzandt in een eentonig folky album. Haar warme mahoniehouten stemgeluid alleen is daar eigenlijk ook al krachtig genoeg voor. Op dat gebied is ze ook duidelijk gerijpt. Hoe ze speelt met meerstemmigheid en versnelling en vertraging in “Alpha Shallows”, doet je als luisteraar als vanzelf meedeinen. Het is van de mooiste songs van een krachtig, evenwichtig tweede album van een van de grootste talenten die Engeland op dit gebied de afgelopen jaren heeft voortgebracht.
mij=Virgin / EMI