Het was even slikken toen ik Tim Exiles Harmuni vorig jaar luisterde. Net zoals Actress is hij op die plaat aan het schilderen met klanktexturen. Laagje erbij, laagje eraf. Drie tracks van gemiddeld tien minuten, die telkens pas halverwege echt mooi worden en waarvan je je soms afvraagt of het niet korter gekund had. Een beetje moeilijkdoenerij is het ook wel. Maar het is wel echt wat anders dan de ritmeplaat waarmee ik hem leerde kennen. Laurel Halo daarentegen ging ik voor het eerst luisteren toen ik met deze recensie van Oneohtrix Point Never bezig was. Haar tracks zijn namelijk net zo abstract en avant-garde als Oneohtrix, maar ze hebben veel meer een idee, en soms ook een ritme. Af en toe zitten er ‘gewone’ technostukken tussen, maar net zo goed compleet beatloze gedeeltes. Laurel Halo verdient de allergeconcentreerdste, intiemste muziekbeleving: bijvoorbeeld in bed, in de duisternis, met een goede koptelefoon op, zodat je geen last hebt van achtergrondherrie die er niet bij hoort. Alleen dan hoor je de unieke jazzy zwiepjes in het 1 minuut 38 korte “Dr. Echt”, alleen dan ga je je afvragen met wat voor verknipt geluid “Still – Dromos” eigenlijk begint, alleen dan hoor je de bassen waardoor “Out” niet zomaar een pianoriedeltje is. En ja, ook hier is het regelmatig: laagje erbij, laagje eraf, vaak simpelweg met een fade in of out, en dat is prima zo. Het moet prachtig vj’en zijn op Laurel Halo, je hoort de vormen en patronen al op elkaar gestapeld worden in haar muziek. Er staan overigens best nummers op Chance of Rain met een standaard vierkwartsmaat, zoals “Ainnome”, “Serendip” en “Oneiroi”, maar ook die lijken vooral bedoeld om je op het verkeerde been te zetten, als een tegenwicht voor alle onregelmatige geluiden die je er doorheen hoort. Dit album is prettig trippy voor wie het kan hebben, maar wordt wel gauw een brij van ondoorgrondelijkheid als je je niet volledig laat meevoeren.
mij=Hyperdub
4 reacties