Le Guess Who – Zaterdag Napret

Heel even is Utrecht het epicentrum van de muziek in Nederland. Er is een sterke line-up van mensen uit alle windstreken aangetrokken en je staat regelmatig, in alle talen, uit te leggen waar Ekko te vinden is. Het maakt het festival nog interessanter, eigenlijk. Of de festivals, want op zaterdag trekt zich ook het dronefest op gang. Bovendien is Fuzzland nog steeds gaande. In de middag is de Voorstraat de plek waar je moet zijn, want op diverse locaties geeft de creme de la creme van Nederlandse indiescene het visitekaartje af.

mij=Door: Gr.R. Foto’s: Le Guess Who?
In Hostel Strowis speelt Ode to the Quiet. Het is muisstil in Strowis en de band krijgt alle kansen om een prachtige set op de bouwen. Het is er ramvol en men staat zelfs buiten te kijken wat Ode to the Quiet brengt. En het is indrukwekkend. De band strekt de nummers tot het maximale uit en weet met veel muzikale subtiliteiten het maximale te bereiken. Dit is een van de betere Nederlandse bands momenteel. In Cafe de Voortuin speelt Alexi Lalas. Inderdaad, gemoemd naar de voormalige Amerikaanse profvoetballer. Met de sik. Alexi Lalas speelt door elektronica gedomineerde powerpop en heeft een erg fijne jaren-tachtig-feel. Een beetje op zijn Amerikaans. De nummers moeten nog wat groeien, maar het is voor de afwisseling erg fijn.

Le Guess Who trapt op de zaterdag af met het project “Words to the Blind” van Savages en Bo Ningen. En meteen wordt de lat erg hoog gelegd, want wat is het goed. Aan het podium zijn een tweetal uitlopers gebouwd zodat de band half tussen het publiek staat. “Words to the blind” is een soort van postrock met hardcore-erupties, met als vocalen een vorm van spoken word in het Japans en het Frans. In een razende sessie gaat het door en het enige minpuntje is eigenlijk dat het voorbij is voor je het in de gaten hebt. Maar het is het hoogtepunt van de festivalzaterdag die nog maar net begonnen is. De overgang naar Sharon van Etten kon amper groter zijn. Van Etten is populair, menig dagkaart voor de zaterdag is alleen gehaald om haar te zien. Ze heeft voor iedereen een vriendelijk woord en dat is een beetje de makke van het optreden. Ze babbelt erg gezellig tussen de nummers door, maar het zorgt er helaas voor dat het optreden geen vaart krijgt. Het is echter wel fijn om even bij te komen van Savages en Bo Ningen. Van Etten had ‘s middags de vraag gekregen welk nummer van haar door Weird Al Yankovic gecoverd moest worden, waarbij ze zelf al “Save Yourself” naar “Shave Yourself” had getransformeerd. Ietsjes meer Weird Al zou Van Etten goed kunnen gebruiken.

Het rijtje gevestigde namen op Le Guess Who is groot en een van de bands waar we naar uitkijken is Wire. De hoekige rock van Wire zal nooit vervelen en de band brengt een degelijk optreden. Ze gaan al bijna veertig jaar mee en eigenlijk is het een fantastische manier om oud te worden. Met een aantal vrienden op stap en compromisloos je eigen ding doen. Fijne band, fijn optreden. Zover is Binkbeats nog niet. Sterker nog, het optreden op Le Guess Who is het eerste dat hij doet. Hij heeft echter wel zijn hele studio meegesleept. Je zult maar roadie zijn bij Binkbeats. Je sleept je ongans. Het gehele instrumentarium wordt echter gebruikt om een puike set op te bouwen, vol met gelaagde soundscapes. Binkbeats oogt wat nerveus, maar dat is nergens voor nodig. Dit optreden staat als een huis.

De headliner van de zaterdag is Swans. Michael Gira is er maar druk mee, op deze Le Guess Who. Hij cureert zijn eigen subfestival (Mouth to Mouth) en speelt zelf een set van een dikke twee uur. En heel eerlijk, dat is te lang. Zijn experimentele noiserock staat als een huis, maar op een gegeven moment raak je verzadigd. Door iets meer te doseren, zou het allemaal meer kunnen beklijven.

Eigenlijk zijn er twee headliners op de zaterdag. Want na Swans staat Autreche nog geprogrammeerd. Autrechre blijkt de diva van het festival. Als het optreden eenmaal begonnen is gaat de bar dicht en komt er niemand meer binnen. Fotografen worden ook geweerd. Niet dat er veel te fotograferen valt bij Autreche, want het is aardedonker in de zaal. Je ziet niets, maar hoort van alles. Nu zijn de meeste elektronica-acts toch al geen swingende podiumbeesten, maar helemaal in het donker slaat het optreden toch wat dood. Mede door de vele eisen van de band is het niet druk en hoewel het geluid goed is, is de Ronda niet de meest geschikte zaal voor een (experimenteel) dansfeestje. We besluiten om dan toch maar een bar op te zoeken. Bijvoorbeeld die in de Pandora bij het 24-hour-dronefest. Zo’n festival is toch fijner met een biertje erbij…