Dag vier van Le Guess Who! Zo loop je Tivoli Vredenburg binnen om je polsbandje op te halen en zo denk je met weemoed terug aan het prachtige festival dat je zag. Maar niet voordat we ook op de laatste dag nog eventjes van hot naar haar rennen. We zouden een medaille moeten krijgen voor alle (hoogte)meters die we afleggen. Want vooral de klim naar Pandora gaat je op den duur niet in de koude kleren zitten. Voor we in detail ingaan op de laatste dag van Le Guess Who, editie 2014, eerst een algemene opmerking: wat is het geluid in Tivoli Vredenburg verschrikkelijk goed! Voor de meeste bands geldt dat je je oordoppen niet nodig hebt, terwijl ook de zichtlijnen bijna altijd goed zijn. Na vier dagen bijna alle zalen geïnspecteerd te hebben, kunnen we stellen dat Tivoli Vredenburg een aanwinst voor Utrecht is en dat vooral Tivoli een goede vervanger heeft voor de locatie Oude Gracht.
mij=Door: Gr.R. Foto’s: Le Guess Who?
Maar we beginnen de zondag in dB’s. Daar spelen The Miseries, het kabaalbandje van Tim Knol. In dB’s staat het geluid wel te hard en daar jakkert Knol en zijn maten door het oeuvre van bands heen. Eigenlijk is het leuker dan wat Knol solo doet, maar het stijgt nergens boven een gemiddeld garagerockbandje uit. En dat The Miseries nog “Whole Wild World” spelen van Wreckless Eric, die na hen op het podium staat, dat slaat natuurlijk nergens op.
Zoals gezegd, het geluid in Tivoli Vredenburg is fantastisch en dat is het ook bij 24Hourdronefest. Al kan het daar geen kwaad om de oordoppen paraat te hebben. Dirk Serries speelt er een erg fijne set, die je ook met bewondering doet kijken, hoe deze hij allemaal die fijne geluiden uit zijn gitaar tovert. Dezelfde bewondering heb je bij Owen Pallet. Pallet is violist en weet ook een verbazingwekkende hoeveelheid geluiden uit zijn viool te halen. De man is in zijn eentje een heel orkest. Het is dat hij erbij zingt, want anders had Pallet ook zo naar het Dronefest gekund. Alleen lukt het Pallet, in tegenstelling tot Serries, nog niet om de aandacht er voor het volle duur van het optreden erbij te houden, mede door het constante afwisselen van effecten, dat afleidt van de muziek. Het dreigt dan op den duur een trucje te worden.
Op de weg van Tivoli Vredenburg naar Ekko (en weer terug), daar zijn de laatste vier dagen ook al de nodige schoenzolen versleten. En daarbij geldt dan nog dat de line-up in Ekko zo sterk was, dat we juist niet gingen, want te vaak vol. Bij PCPC is nog wel plek. PCPC is het samenwerkingsverband van PC Worship en Parquets Courts, vandaar de naam. Beide bands kennen elkaar uit het New Yorkse en spelen in de beste New Yorkse noisetraditie. Er staat zes man op het volle podium van Ekko, inclusief drie gitaren en een saxofoon. Dat dat een heerlijke kakofonie wordt, dat laat zich raden. Vooral het laatste deel van het optreden, waarin over de noise heen een verhaal wordt voorgedragen, heeft wel iets weg van Velvet Underground’s “The Gift”. De snippet “Born to be wild” tot slot is dan een leuke afsluiter.
Le Guess Who is dit jaar het festival van de kruisverbanden en de samenwerkingen. Zo spelen de art-rockers van SUUNS met Radwan Ghazi Moumneh. Moumneh is Libanees van geboorte, maar woont al zijn halve leven in Canada. Hij brengt zijn werk onder de naam Jerusalem In My Heart uit op het Constellationlabel en dat is nou net een plek waar mede-Canadezen SUUNS ook zo op terecht gekund hadden. De combinatie had, en nu vallen we een beetje in herhaling, ook zo op 24HourDroneFest kunnen staan. Maar ze staan gelukkig in de Grote Zaal van TivoliVredenburg, nog altijd een van de best klinkende zalen van Nederland. SUUNS en Jerusalem in My Heart is geen SUUNS-plus, maar een performance die op eigen benen kan staan. En vooral de Oosterse invloeden van Moumneh tillen het geheel naar een hoger plan. Dit is een heel erg fijn optreden en dit is wat de line-up van Le Guess Who naar een hoger plan tilt. Dat en de overgang van SUUNS en Jerusalem in My Hearts naar tUnE-yArDs. Van het ene uiterste naar het andere. En Merril Garbus, de frontvrouw van tUnE-yArDs is gewoon gek. Maar wel gek van het fijne soort. Van dat soort gekken dat je nodig hebt om de muziek spannend te houden. Haar percussieve rock spettert de zaal in en doet je eigenlijk afvragen wat een band als tUnE-yArDs zou doen met het instrumentarium van de Einstürzende Neubauten. Als we toch gaan samenwerken…
Voor de laatste keer de straat maar weer op naar Ekko, waar de nieuwe Engelse working class heroes The Sleaford Mods in een goed gevulde zaal spelen. The Sleadorf Mods uit Nottingham staan volgens Pitchfork precies in het midden van The Fall en The Streets. Zelden zo’n adequate omschrijving gelezen. Rammelende voorgeprogrammeerde electronica, beatmaker Andrew Fearn doet het hele optreden niets anders dan een knop indrukken om het nummer te starten en het ene na het andere biertje naar binnen te gieten, terwijl Jason Williamson tamelijk maniakaal een grote hoeveelheid tekst de microfoon inschreeuwt. Teksten over de het redelijke miserabele gevoel dat heerst in de lagere klassen van Engeland, waar goed betaald werk schaars is. Williamson is in alles herkenbaar als een op en top Brit en vergelijkingen met John Cooper Clark zijn niet helemaal uit de lucht gegrepen. Het optreden heeft een enorme vaart en doet je met een goed gevoel de Ekko weer verlaten.
Waarna St. Vincent Le Guess Who af mag maken. Annie Clark AKA St. Vincent heeft wat goed te maken. Het optreden op Lowlands viel deels in het water door een constante ruzie met de geluidsman en na de eerste tonen horen we dat die ruzie is bijgelegd. Nogmaals mijn complimenten over het fijne geluid in Tivoli Vredenburg. Of het nu komt doordat de band zich nu volledig op het optreden kon concentreren of door het vele toeren, het optreden verliep sowieso een stuk soepeler dan op Lowlands. St. Vincent heeft altijd haar theatrale trekjes gehad, maar ze lijkt nu iets meer te doseren en dat komt het optreden ten goede. Als St. Vincent in de toegift afsluit, in haar eentje met gitaar op een grote showbizztrap, dan merken we ineens dat de tong ons op de knieën hangt.
Vier dagen heen en weer en op en neer lopen eist zijn tol. Vooral ook omdat er dag na dag hoogtepunten op het programma stonden. De line-up van Le Guess Who was dit jaar ijzersterk en er moesten zware keuzes gemaakt worden. De nieuwe jas, die Tivoli Vredenburg is, lijkt Le Guess Who wel aardig te zitten en dit komt mede door het uitstekende geluid in de diverse zalen. Hier zal het festival sneller dan gedacht een nieuw thuis vinden…