Er zijn van die apps waarmee je je prestaties op het gebied van het lopen, wandelen en dergelijke kunt meten. Die zou ik ook eens moeten gebruiken om de afstanden te meten die worden afgelegd op Le Guess Who?. Want het is nogal zaalhoppen. Vooral als je naar de Pandora moet, een van de hogere zalen van TivoliVredenburg. En daar staan nogal wat goede bandjes. Zoals The Myrrors. Psychedelische post-rock maken ze. Het moet even op gang komen, maar naar de slot toe, bereikt de band de climax. Een versterkte en vervormde viool zou voor veel bands in het genre een goede toevoeging zijn.
Die gezondheidsapps kun je trouwens misschien makkelijk foppen, want veel gaat met de roltrappen. Ook naar beneden.
door Gr.R. / foto: Erik Luyten
Want in de Grote Zaal, de zaal van Vredenburg die is blijven staan, staat Destroyer. De Grote Zaal stond en staat bekend om zijn goede geluid en daarvan profiteert Destroyer ten volle. Er staat een geweldige band te spelen, inclusief blazers. Dan Bejar heeft niet de charisma van een frontman en zit in de instrumentale stukken vooral op zijn knieën, maar daardoor gaat de aandacht uit naar die goede band. Big Music is het en van een kwaliteit, die lang niet meer gehoord is. Wat een bijzonder fijn optreden. De broekies van Car Seat Headrest wisten ook dat Destroyer zou spelen en waren bang dat er niemand bij hen zou komen kijken. Dat blijkt mee te vallen, want Ekko is vol. En terecht. De band speelt met minimale middelen, een muziekwinkel wordt niet rijk van die vier pedaaltjes die op het podium liggen, uiterst effectieve deuntjes. Lo-fi avant le lettre. Het rammelt knus en doet zo af en toe denken aan The Lemonheads, voordat Evan Dando de boel verneukte. Als er in een van de laatste nummers ook nog een snaar breekt, rammelt de band gewoon verder. Waar heb je zo’n hoge E voor nodig immers.
Le Guess Who? is, zoals al eerder gezegd, het festival van de onconventionele keuzes. Er zullen er niet veel zijn, op progrockfestivals na, die Magma op het podium zetten. Magma is het geesteskind van Christian Vander en is al 45 jaar een zekerheidje in de progrock. De band zingt in het Kobaïan, een zelfverzonnen taal en gebruikt de stem ook als instrument. Dat levert een fascinerend geluid op. Mede doordat de band staat als een huis. Met twee zangeressen en twee zangers levert dat een intrigerend optreden op waar de energie nog vanaf spat. Op deze wijze gaat Vander op zijn gemak de vijftig jaar Magma halen ook nog wel verder. Magma speelde in het kader van SunnO))) presents. SunnO))) cureerde een deel van het festival en sloot haar deel van het programma af. Voor aanvang werd gewaarschuwd voor het extreme volume van de band en er waren gratis oordoppen beschikbaar, dus de verwachtingen waren hoog, mede door de eigenzinnige keuzes van de band. Van tevoren werd de zaal vakkundig in de rook gezet. De band was, zoals gewoonlijk gehuld in pijen en het zag er allemaal mysterieus uit, maar het optreden kwam nooit van de grond. Waar het 24hr dronefest van vorig jaar nog spannende muziek opleverde, kabbelde dit eigenlijk maar voort. Wel op hoog volume, dat wel.
Nee, dan was er meer vermaak bij de kabaalschoppers van Ringo Deathstar. Ringo Deathstar had zo in het rijtje kabaalmakers van de vrijdag gekund, met hun shoegaze. The Drones geeft een degelijk optreden af in een Ekko die op dat moment weer te leeg is en publiek of niet, de malloten van Ho9909, hebben weinig nodig om een feestje te bouwen n de boel af te breken. Van die fijne zekerheidjes op een festival zijn dat.
Een nieuw zekerheidje op uw festival is Jacco Gardner. Speelde heel Nederland al plat en mag op de zondag laten horen waar hij de mosterd vandaan haalt. Bij Death and Vanilla bijvoorbeeld. Dat eigenlijk net iets te braaf is en maar blijft kabbelen. Je snakt naar een momentje dat de gitarist even zijn haar losgooit. Of bij Os Mutantes, dat een optreden ziet verzanden omdat ze zelf iets teveel lol op het podium hebben en daarbij het publiek, dat wil dansen op hun tropische funk, vergeten. De Zweedse progrockers van Dungen bijvoorbeeld die een heel amalgaam aan stijlen in de muziek gooien en waarbij de gitarist rustig even zelf een snaar kan vervangen en de zanger/toetsenist Gustav Esjstes zijn afwezigheid vakkundig opvangt.
Een fijn momentje speelt zich af bij Mustafa Özkent. De oude baas laat tijdens een nummer zijn band even los en dan stoomt het werkelijk op het podium. Maar niet te lang, want na een paar minuten begint hij naar zichzelf te wijzen: “heren, mooi geweest, maar nu mag de baas weer.” Hij heeft alle recht van spreken met een carrière van meer dan vijftig jaar als uitmuntende gitarist. Zo’n carrière hebben de heren van Songhoy Blues nog lang niet, al zijn ze minstens zo virtuoos. Ze vullen hun Maliblues aan met funk en soul, en vanaf de eerste maten mag er gedanst worden. Vooral de zeer jeugdige drummer valt op. Dat de heren uit een wat andere cultuur komen (“We need more Mums.” (gejuich) “For cooking”! (pijnlijke stilte)) zullen we maar op jeugdige onbezonnenheid houden. De zanger heeft wel heel goed naar James Brown gekeken en eigenlijk is het podium veel te klein voor hem.
Voor Mikal Cronin is het podium niet te klein, want hij staat er met blazers. Het geeft zijn muziek nog meer ballen. Het wordt, net zoals bij Destroyer Big Music, en wellicht had ook Mikal Cronin gewoon in de grote zaal moeten staan. Al mag hij over het geluid in de Ronda ook niet klagen. Dat doen we wel bij The Popgroup, dat en bijzonder gedreven optreden geeft en daarmee bewijst dat deze reünie niet alleen voor de centen is. Maar het staat veel en veel te hard. Nee, dan is moeten we toch weer naar Grote Zaal, waar Bernie Maupin geen hoog volume nodig heeft om te stralen. Deze jazzveteraan speelt met een jonge band en die krijgt alle ruimte. Maar zijn gloedvolle saxofoonspel is een rustpunt aan het eind van een jachtig Le Guess Who?. Een bijzonder afwisselend Le Guess Who?, waar het muzikaal weer alle kanten op ging. Met curator SunnO))) met een interessante keuze van artiesten. In 2017 gaat Wilco een hoofdrol spelen. We moesten nu alvast maar eens kaarten gaan kopen…