Le Loup is ooit begonnen als een solo-project van Sam Simkoff. In zijn eentje op zijn slaapkamer, met de deur op slot en de stekker uit de deurbel experimenteerde hij wat met banjogetokkel, keyboardloops en computerfoefjes, met als resultaat een nerdy soort experimentele indiefolk. In 2007 maakte hij met wat gelijkgestemde vrienden zijn debuutalbum met de enigszins onbegrijpelijke titel The Throne of the Third Heaven of the Nations Millennium General Assembly. Door het gebruik van traditionele instrumenten gecombineerd met zangerige harmonieën kon het album meeliften met de opkomende indiefolk-revival en kreeg het overwegend opbeurende kritieken waarin royaal gestrooid werd met chique referenties als Fleet Foxes, Yeasayer, Arcade Fire en Sufjan Stevens. Niet gek, zou je zeggen. Nu is er het tweede album met de wat meer aansprekende titel Family en deze ligt al een hele tijd op mijn werktafel op de stapel ‘nog te bespreken’. Telkens komen er weer nieuwe cd’s bovenop en verdwijnt deze naar onder. Nee, dit plaatje wil zich maar niet opdringen in het grote aanbod van nieuwe muziek. Nu ik hem opnieuw beluister weet ik ineens wat er aan schort. Dat de band voor de opnames wekenlang ergens in een blokhut in North Carolina is gaan zitten, volkomen geïsoleerd zonder enige communicatie met de buitenwereld, heeft zijn vruchten afgeworpen. Ze hebben mij, als luisteraar, namelijk óók buitengesloten. Wat resulteert is een album dat oneindig introvert en afstandelijk klinkt. Letterlijk, want over het geluid zit een doffe waas met een badkamergalm alsof je drie meter onder water zit. De meanderende composities met onverstaanbare teksten ontberen spanning en emotie, komen langs en waaien weer weg, zonder me bij de strot te grijpen. Slechts twee nummers weten enigszins te overtuigen en laten horen waar deze band misschien toe in staat is. Het door de gelaagde harmonieën en mooie toonzetting sterk aan Fleet Foxes verwante “Morning Song” en de afsluiter “A Celebration”, waarin de afwisselende compositie door een levendige Dodos-percussie een spannende dynamiek krijgt die de rest van het album vaak zo jammerlijk ontbeert. Maar dan is het al veel en veel te laat.
mij=Talitres / Munich