Leif Edling is in de wereld van de doom metal een bijna legendarische persoon. In de jaren 80 was hij bassist en songschrijver in Candlemass, in de jaren 90 liet hij van zich horen via Abstrakt Algebra en in het huidige millennium is hij nog steeds een druk bezet man, zo blijkt uit zijn werk met wederom Candlemass en de wat jongere band Krux. Nu is dan zijn eerste solo-album, en zoals te verwachten is het ook op deze plaat weer pure doom metal wat de klok slaat. Lood- en loodzware riffs, diepe bas en traag lopende songs die stapje voor stapje voortploegen naar een stevige climax. Opvallend aan deze plaat is Leif’s manier van voordracht die ergens tussen een lage zangstem en praatzang inhangt. Dit soort zang zal lang niet iedereen kunnen bekoren, maar het past wel degelijk bij de muziek, die hierdoor een behoorlijk desolate sfeer meekrijgt. Overigens zijn niet alle nummers met zang, er staan ook twee instrumentale nummers op. De doom metal-variant die hierop ten tonele wordt gebracht is tevens wat minder songgericht dan de muziek van zijn andere bands, het experiment staat voorop op deze plaat. Hoewel zeker geen lichte kost toch een bescheiden aanrader voor de fan van echte doom.
mij=GMR / Bertus